زدو نرگس چو ابری خون فشان کرد

بیک ساعت بسی طوفان روان کرد

نه بتوان یافت نه گم می‌توان کرد

نه خاموشی رهست و نه بیان کرد

شبانگه چون طلسم شب عیان کرد

بوقت صبحدم گنجی روان کرد

چو طاوس فلک را زرفشان کرد

هزاران دانهٔ زرّین عیان کرد

چو مصر جامع عالم عیان کرد

ز چرخ نیلگون نیلی روان کرد

سر هر مه مه نو را جوان کرد

بطفلی پشت او همچون کمان کرد

گل بی دل چو قصد این جهان کرد

دو نرگس برگشاد و خون روان کرد

جهان تا پشت من همچون کمان کرد

جوانی را چو تیر از من روان کرد

زبان را در فسون گل چنان کرد

که بلبل را زبان بند زبان کرد

بروزی بیش، مه نتوان قران کرد

حجی نیکو بسالی میتوان کرد

تو نیکی کن چو نیکی میتوان کرد

که هرگز از نکوکاری زیان کرد

خوش آمد رای او، شه را چنان کرد

همه چون جمع شد هر یک نشان کرد

چرا دردی که درمانش توان کرد

بنادانی ز من باید نهان کرد

چو خسرو دید اسب از پی روان کرد

زمین را پر هلال آسمان کرد

بزاری روی سوی آسمان کرد

وزان پس بر زمین گوهر فشان کرد

کسی گر صد سؤالش امتحان کرد

جواب او بیکساعت بیان کرد

بآخر زود کشتی راروان کرد

کم از ده روز ار دریا کران کرد

چنان آن باد کشتی را روان کرد

که طوف شرق با غرب جهان کرد

همه احوال با خاتون بیان کرد

سه بار دیگرش خاتون روان کرد

ببرد آن سیمبر راو نهان کرد

زبان در پیش دختر دُرفشان کرد