ز خشم فرخ و خسرو چنان شد

کزان کین در سخن آتش فشان شد

چو چندانی درخت آتش فشان شد

تو گفتی دوزخ آن ساعت روان شد

ز رشک خود مرا در خون جان شد

چنین در خون جانی کی توان شد

بر آن خادم بصد دل مهربان شد

که او را مهربان الحق توان شد

چو گل آگه شد از خسرو چنان شد

که گفتی پیر بود از نو جوان شد

شه شاپور از آن پاسخ چنان شد

که از شوق گلش گویی که جان شد

که تا ده روز در چاهی نهان شد

پس از ده روز چون بادی روان شد

چو بحر خون ز سر حدّ جهان شد

فلک چون کشتیی برخون روان شد

بصورت قبلهٔ روحانیان شد

بمعنی پیشوای انس و جان شد

ره شرع تو هر کو کرد جان شد

چو جان درجملگی صورت عیان شد

دلم در واصلی او نهان شد

در او گم گشت و آنجاجان جان شد

بت من لاجرم بشکست و جان شد

حقیقت بت پرست اینجا عیان شد

براه شرع هر که رفت جان شد

چو جان در جملهٔ عالم عیان شد

براه شرع هر کو جانفشان شد

حقیقت در شریعت جان جان شد

بکل اسرار گفت و جان جان شد

از آن اینجا نمودار عیان شد

حقیقت جان چو محو این جهان شد

نمانده جان بکلی جان جان شد

جمالم با جلال اینجا نهان شد

دگر این هفت چرخ اینجا عیان شد

چو سالک وصل دید و در عیان شد

حقیقت جملهٔ خلق جهان شد

حقیقت مرد از خود بینشان شد

یقین اینجایگه دیدار جان شد

نبی این باده خورد و شادمان شد

به پیش عارفان اسرار خوان شد