مَرکب از بهر راحتی باشد

بنده از اسب خویش در رنج است

‌گوشت قطعاً بر استخوانش نیست

‌راست مانند اسب شطرنج است

گیسوی عنبرینهٔ گردن تمام بود

دلبند مشک‌بوی چه محتاج لادن است

‌امشب نه وقت بوی نگار است و رنگ عشق

‌هنگام عیش و خنده و بازی و گادن است

‌بر نِه حکایت سر دوران روزگار

[...]

آن‌که سروش به قدّ و بالا نیست

با همه راست است با ما نیست

‌جامه‌دان فراخ و سیمینش

‌همه را جای هست، ما را نیست

‌بوالعجب طاعتی که من دارم

[...]

ز چشم مست تو امّید خواب می‌بینم

تو خوش بخفت‌که ما را قرار خفتن نیست

‌به دیدن از تو قناعت نمی‌توانم کرد

‌حکایتی دگرم هست و جای گفتن نیست

زر به اَمرَد کسی دهد به گزاف

که نداند طریقت زردشت

‌هر کجا سرو‌ قامتی بینی

‌چشم در روی کن، خیو در مشت

‌چون نه کونش دری ّ و نه شلوار

[...]

دی مردکی آب پشت می‌‌ریخت به دشت

می‌‌گفت و ازین حدیث می ‌در نگذشت

‌باری چو گناهکار می‌‌باید بود

‌هم در کف پاک به که در کون پَلشت

تَتَری گر کشد مُخَنَّث را

تتری را دگر نباید کشت

‌چند باشد چو جِسر بغدادش

‌آب در زیر و آدمی در پشت؟

قَلتبان تا به یاد دارد جفت

خیر در حقّ او تواند گفت

مردکی را که زن طلاق افتاد

شوهری دیگر اتفاق افتاد

‌دست آن بر سر از جفای زنش

‌کیر این در میان طاق افتاد

آن شیفته را چو باد در بوق افتاد

آن گنبد سیم‌رنگ بر باد بداد

‌از بهر مناره بادیه وقف بکرد

‌همسایهٔ بد خدای کس را ندهاد

آن عهد به یاد داری و دولت و داد

کز عاشق بیچاره نمی‌‌کردی یاد؟

‌آنگه بگریختی که کس چون تو نبود

‌و امروز بیامدی که کس چون تو مباد

گفتم که بیا پیش من ای حور‌نژاد

گفتا که بیار تا چه‌ام‌ خواهی داد

‌گفتم که دعا کند به تو مادر من

‌گفتا به دعای مادرم خواهی گاد؟

ترسم که بنفشه آب سیبت ببرد

بازار جمال دلفریبت ببرد

‌بر حاشیهٔ دفتر حسن آن خط زشت

‌منویس، که رونق کتیبت ببرد

طبّ جالینوس باشد کیر در کون تو برد

طبع صفراوی بود، لیمو در آن باید فشرد

از می طرب افزاید و مردی خیزد

وز طبع گیا خشکی و سردی خیزد

‌در بادهٔ سرخ پیچ و در کون سفید

‌کز خوردن سبز روی زردی خیزد

هر کس که به بارگاه سامی نرسد

از بخت سیاه و بد کلامی نرسد

‌همگر که به عمر خود نکردست نماز

‌شک نیست که همگر به امامی نرسد

دیوار چه حاجت که مُنقَّش باشد

یا عود و شکر بر سر آتش باشد؟

‌دانی که به عیش ما چه در می‌‌باید؟

‌این مطرب اگر نمی‌‌زند خوش باشد

زر به خر کنده‌ای نباید داد

که مزاجش نه معتدل باشد

‌دوستی تا به خایه نیک بود

‌ورنه تیمار و درد دل باشد

ندیدم اَمرد سی ساله چون تو در عالم

عجوبه‌ای چنین، آخرالزّمان باشد

‌اگر دو دست تو یک هفته در قَفا بندند

‌به هفتهٔ دگرت ریش تا میان باشد

دوش گفتم ز عشق توبه کنم

که گَه ِ رفتن از جهان آمد

‌توبه کردم ازین سخن، که مرا

‌یاد آن یار دل‌ستان آمد

‌بر زبان نام کون او بردم

[...]