چون گشت به شوی پای بسته

بود از پی دوست دل‌شکسته

جونی به خیال باز بسته

مویی ز دهان مرگ رسته

وحشی شده و رسن گسسته

وز طعنه و خوی خلق رسته

او چون ملکان جناح بسته

در قلب‌گه ددان نشسته

او در دهن سگان نشسته

دندان سگان به مِهر بسته

جوزا کمر دو رویه بسته

بر تخت دو پیکری نشسته

در دوست به جان امید بسته

با شوی ز بیم جان نشسته

یعنی ز من حصار بسته

نزدیک تو ای قفس شکسته

بر وحشت خلق راه بسته

وحشی دو سه گرد او نشسته

زآلایش نفس باز رسته

بازار هوای خود شکسته

پنداشتی آن غریب خسته

آنجاست به رسم خود نشسته

گردنی دارم از رسن رسته

مکنم زیر بار خس خسته

حجره‌ای خاص دید در بسته

خازن از جستجوی آن رسته

خوب‌روی و لطیف و آهسته

از بد هر کسی زبان بسته

سبدی بود در رسن بسته

رفت و آورد پیشم آهسته

پرسم او را سؤال سربسته

تا جوابم فرستد آهسته

هردو بر دوش پشته‌ها بسته

می‌شدند از گرانی آهسته

پیر گفت ای ز بند غم رسته

به حریم نجات پیوسته

من خود اندیشناک پیوسته

زین زبان شکسته و بسته

کرد چون دیدگان جگر خسته

شد ز بی دیده‌ای نظر بسته