سوار تند از آنجا شد روانه

به تندی زد بر او یک تازیانه

نخواهد مانَد آخر جاودانه

درین نُه مطبخ این یک چارخانه

مرا مقصود ازین شیرین فسانه

دعای خسروان آمد بهانه

به لعنت باد تا باشد زمانه

تبارش تیر لعنت را نشانه

ز آمیزش این چهارگانه

شد خوش‌نمک این چهارخانه

گیرد به بلارک روانه

بخشد به جناح تازیانه

ساقی ز خُم شراب‌خانه

پیش آر میی چو نار‌دانه

پرسید ز محرمان خانه

گفتند یکایک این فسانه

معروف‌ترین این زمانه

دانی که منم دراین میانه

شد در رهش از بسی خزانه

آن خانهٔ گنج، گنج‌خانه

او نیز بدیهه‌ای روانه

گفتی به نشان آن نشانه

از نغمهٔ آن دو هم ترانه

مطرب شده کودکان خانه

چون باز شدند سوی خانه

شد در صدف آن دُر یگانه

مجنون ز شکایت زمانه

بیتی دو سه گفت عاشقانه

خورشید درفش ده زبانه

چون صبح دریده ده نشانه

گرد آورم از چنین بهانه

مشتی علف از برای خانه

از دُر طلبان آن خزانه

دلاله هزار در میانه

گفتند «چراست در میانه

او کم‌ شده و تو بر نشانه؟»

سگ دوست شد و تو آشنا نه

سگ را حق حرمت و ترا نه

روزی دو در این رحیل خانه

می‌باید ساخت با زمانه