درخت آن گه برون آرد بهاری

که بشکافد سر هر شاخ‌ساری

علف‌خواری کنی و خرسواری

پس آن گه نزل عیسی چشم داری

جهان را از عمارت داد یاری

ولایت را ز فتنه رستگاری

ز شیرین بر طریق یادگاری

تک شبدیز کردش غم‌گساری

عنان از هر طرف بر زد سواری

پری‌رویی رسید از هر کناری

به مردی هر یکی اسفندیار‌ی

به تیر انداختن رستم سواری

به نوک تیر هر خاتون سواری

فرو داده ز آهو مَرغ‌زار‌ی

مَلِک زان ماده‌شیرانِ شکاری

شگفتی مانده در چابک‌سوار‌ی

ز هر شاخی شکفته نوبهاری

گرفته هر گلی بر کف نثاری

گَهی خوردند می در مَرغ‌زاری

گَهی چیدند گل در کوه‌ساری

سوادی نه بر آن شب‌گون عماری

جز آن عصمت که باشد پرده‌داری

دماغ عالم از باد بهاری

هوا را ساخته عود قماری

نه هر روزی ز نو روید بهاری

نه هر ساعت به دام آید شکاری

چو دور آمد به خسرو گفت باری

سیه‌شیری بُد اندر مَرغ‌زاری

شبی از جمله شب‌های بهاری

سعادت رخ نمود و بخت یاری

سهی‌سروی روان بر هر کناری

ز هر سروی‌، شکفته نوبهاری

که فرخ ناید از چون من غباری

که هم‌تختی کند با تاج‌داری

نی‌ام چندان شگرف اندر سواری

که آرم پای با شیرِ شکاری

شکرلب گفت از این زنهارخواری

پشیمان شو مکن بی‌زینهاری

بسا بیمار کز بسیار خواری

بمانَد سال و مه در رنج و زاری