دل یاد تو کرد چون طرب می‌انگیخت

والله که نخورد آن قدح را و بریخت

دل قالب مرده دید خود را بی‌تو

اینست سزای آنکه از جان بگریخت

جست از سوی دکان سویی گریخت

شیشه‌های روغن گل را بریخت

چونک تخم نسل را در شوره ریخت

او به خویش آمد خیال از وی گریخت

من حلالش کردم ار خونم بریخت

من همی‌گفتم حلال‌، او می‌گریخت

در پناه لطف حق باید گریخت

کاو هزاران لطف بر ارواح ریخت

قطره‌ای کو در هوا شد یا که ریخت

از خزینهٔ قدرت تو کی گریخت

چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت

دان که کلش بر سرت خواهند ریخت

دیو رفت از ملک و تخت او گریخت

تیغ بختش خون آن شیطان بریخت

زید را اکنون نیابی کو گریخت

جست از صف نعال و نعل ریخت

همچو دیو از وی فرشته می‌گریخت

بهر نانی چند آب چشم ریخت

جز کسی کاندر قضا اندر گریخت

خون او را هیچ تربیعی نریخت

پنج روز آن باد امرودی نریخت

ز آتش جوعش صبوری می‌گریخت

چون براندی شهوتی پَرّت بریخت

لنگ گشتی و آن خیال از تو گریخت

هم بگوییمش کجا خواهد گریخت

چون ز ابر فضل حق حکمت بریخت

عیسیِ مریم به کوهی می‌گریخت

شیر گویی خونِ او می‌خواست ریخت

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت

صحبت احمق بسی خونها که ریخت

از زیان مال و درد آن گریخت

مال افزون کرد و خون خویش ریخت

سینه‌اش را کوفت شیطان و گریخت

خون آن بیچارگان زین مکر ریخت

حاجتش نبود به سوی کُه گریخت

کز پیش کرّهٔ فلک صد نعل ریخت

چونک بازش کرد آنک می‌گریخت

صد هزاران ژنده اندر ره بریخت