امروز روز شادی و امسال سال لاغ

نیکوست حال ما که نکو باد حال باغ

آمد بهار و گفت به نرگس به خنده گل

چشم من و تو روشن بی‌روی زشت زاغ

گل نقل بلبلان و شکر نقل طوطیان

[...]

عیسی روح گرسنه‌ست چو زاغ

خر او می‌کند ز کنجد کاغ

چونک خر خورد جمله کنجد را

از چه روغن کشیم بهر چراغ

چونک خورشید سوی عقرب رفت

[...]

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ

بلبل آمد به باغ و رستیم ز زاغ

آئیم به باغ با تو ای چشم و چراغ

چون سوسن و گل ز خویش بیرون آئیم

چون آب روان رویم از باغ به باغ

گر با دیگری مجلس میسازم و لاغ

ننهم به خدا ز مهر کس بر دل داغ

لیکن چو فرو شود کسی را خورشید

در پیش نهد بجای خورشید چراغ

چونک شد خورشید و ما را کرد داغ

چاره نبود بر مقامش از چراغ

گفت پیغمبر که رنجوری بلاغ

رنج آرد تا بمیرد چون چراغ

ذکر و فکری فارغ از رنج دِماغ

کردمی با ساکنان چرخ، لاغ

می‌فرستاد او غلامان را به باغ

تا که میوه آیدش بهر فراغ

گفت از پیریست آن ضعف دماغ

گفت بر چشمم ز ظلمت هست داغ

بر تو زندان بر من آن زندان چو باغ

عین مشغولی مرا گشته فراغ

داد حق اهل سبا را بس فراغ

صد هزاران قصر و ایوان‌ها و باغ

ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ

نه زنان خوب و نه امن و فراغ

حمیتی بد جاهلیت در دماغ

بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ

مرغ مردهٔ خشک وز زخم کلاغ

استخوانها زار گشته چون پناغ

ما نمی‌خواهیم نعمتها و باغ

ما نمی‌خواهیم اسباب و فراغ

روز روشن هر که او جوید چراغ

عین جستن کوریش دارد بلاغ

ورنه لا عین رات چه جای باغ

گفت نور غیب را یزدان چراغ

جانهای انبیا بینند باغ

زین قفس در وقت نقلان و فراغ

همچو پیلم بر سرم زن زخم و داغ

تا نبینم خواب هندستان و باغ