این کری را مدت او تا اجل

تا درین مدت کنی در وی عمل

تا رهی از فکر و وسواس و حیل

بی عقال این عقل در رقص‌الجمل

یا کند آب دهانت را عسل

که بگویی که بهشتست و حلل

بر اسیر شهوت و حرص و امل

بر نوشته میر یا صدر اجل

صلح کن با این پدر‌، عاقی بِهِل

تا که فرش‌ِ زر نماید آب و گل

این چنین فرمود این شاه رسل

که منم کشتی درین دریای کل

منفذی یابد در آن بحر عسل

آفتی را نبود اندر وی عمل

تا بر آید ناگهان صبح اجل

وا رهد از ظلمت ظن و دغل

ما بشوییم این حدث را تو بهل

کار دستست این نمط نه کار دل

جرعه‌ای بر ماه و خورشید و حمل

جرعه‌ای بر عرش و کرسی و زحل

هم‌چو گور کافران بیرون حلل

اندرون قهر خدا عز و جل

مکر حق را بین و مکر خود بهل

ای ز مکرش مکر مکاران خجل

خود دلت چون می‌دهد تا این حلل

بر کنی اندازیش اندر وحل

آن تنی را که بود در جان خلل

خوش نگردد گر بگیری در عسل

اولش علمست آنگاهی عمل

تا دهد بر بعد مهلت یا اجل

هست آن پیدا به پیش چشم دل

جهد کن سوی دل آ جهد المقل

او به نور وحی حق عزوجل

کرد عالم را پر از شمع و عسل

هین ز حرص خویش میزان را مهل

آز و حرص آمد ترا خصم مضل

حرص جوید کل بر آید او ز کل

حرص مپرست ای فجل ابن الفجل

در چله کس نی که گردد عقده حل

جز که درگاه خدا عز و جل