کی ببینم من رخ آن سیم‌ساق

هین مکن تکلیف ما لیس یطاق

کرد الحاحش بخور شیر و رقاق

گفت گشتم سیر والله بی‌نفاق

زانک میکائیل از کیل اشتقاق

دارد و کیال شد در ارتزاق

خون بجوش آمد ز شعلهٔ اشتیاق

تا پدید آمد بر آن مجنون خناق

عشق صورتها بسازد در فراق

نامصور سر کند وقت تلاق

آن جهانست اصل این پرغم وثاق

وصل باشد اصل هر هجر و فراق

چون زدش سیلی برآمد یک طراق

گفت صوفی هی هی ای قواد عاق

این درشت و زشت‌تر یا خود طلاق

این ترا مکروه‌تر یا خود فراق

مصطفی بین که چو صبرش شد براق

بر کشانیدش به بالای طباق

جز خیالی را که دید آن اتفاق

آنگهش بعدالعیان افتد فراق

من ز جان سیر آمدم اندر فراق

زنده بودن در فراق آمد نفاق

لشکر حق است باد و از نفاق

چند روزی با شما کرد اعتناق

رنگ شک و رنگ کفران و نفاق

تا ابد باقی بود بر جان عاق