باز کن سرنامه را گردن متاب

زین سخن والله اعلم بالصواب

معدهٔ خر که کشد در اجتذاب

معدهٔ آدم جذوب گندم آب

قبه‌ای بر ساختستی از حباب

آخر آن خیمه‌ست بس واهی‌طناب

نور بی این چشم می‌بیند به خواب

چشم بی‌این نور چه بود جز خراب

کای عجب چونم نداد آن شه جواب

یا خیانت کرد رقعه‌بر ز تاب

از اشارتهای دریا سر متاب

ختم کن والله اعلم بالصواب

مرده گردم خویش بسپارم به آب

مرگ پیش از مرگ امنست از عذاب

هم‌چنین نجار و حداد و قصاب

هستشان پیش از عمارتها خراب

مانع آید او ز دید آفتاب

چونک گردش رفت شد صافی و ناب

یا بود کز لطف آن جوهای آب

تازگی یابد تن شورهٔ خراب

ذره‌ای خود نیستی از انقلاب

تو چه می‌دانی حدوث آفتاب

هیچ کوزه‌گر کند کوزه شتاب

بهر عین کوزه نه بر بوی آب

کس نسازد نقش گرمابه و خضاب

جز پی قصد صواب و ناصواب

گفت موسی ای خداوند حساب

نقش کردی باز چون کردی خراب

پس بفرمودش خدا ای ذولباب

چون بپرسیدی بیا بشنو جواب

هم‌چنانک چشم می‌بیند به خواب

بی‌مه و خورشید ماه و آفتاب

خر نبیند هیچ هندستان به خواب

خر ز هندستان نکردست اغتراب

زین بد ابراهیم ادهم دیده خواب

بسط هندستان دل را بی‌حجاب

جهد کن در بی‌خودی خود را بیاب

زودتر والله اعلم بالصواب

نک بدان سو آب دیدم هین شتاب

تا رویم آنجا و آن باشد سراب