ملک با تاج زر کرد عزم درگاه

چو صبح صادق آمد در سحرگاه

روان بر کوه خنگ کوه پیکر

بر اطرافش غلامان کمر زر

تتاری ترک بر یک سوی تارک

[...]

شب تاری به روز آورد جمشید

به شب بنوشت مکتوبی به خورشید

مطول رقعه ای ببریده در شب

چو زاغ شب به دنبالش مرکب

که در هندوستان سنگین وطن داشت

[...]

تو ای جان من ای بیمار چونی؟

درین بیماری و تیمار چونی؟

گلی بودی نبودت هیچ خاری

کنون در چنگ چندین خار چونی؟

ترا همواره بستر بود گلبرگ

[...]

چو از اغیار مجلس گشت خالی

صنم از حال جم پرسید حالی

که: «آن مسکین حبیبم را چه حالست؟

درین غربت غریبم را چه حالست؟

یکایک قصه جمشید گفتند

[...]

بنام آنکه نامش حرز جان است

ثنایش بر تر از حد زبان است

انیس خلوت خلوت گزینان

جلیس مجلس تنها نشینان

شفا بخشنده دلهای بیمار

[...]

در آن غمنامه چون داد سخن داد

دل خود در میان نامه بنهاد

بپیچید و نهادش پیش شکر

که: «این غمنامه من پیش جم بر

بگو او را اگر داری سر ما

[...]

مرا در جام خون دل مدام است

برون زین می بر اهل دل حرام است

می ام عشق است و جز سودای آن می

گر آید در سرم، سودای خام است

هر آنکس را که مهر دوست با جان

[...]

خراباتی و رند ست آشکارا

چو بینم آن حریف مجلس آرا

به بویش می کنم این مستی از می

وگر نه می چه در خوردست مارا؟

به یادش خون خم خوردیم لیکن

[...]

امشب که شبم به وصل تو می گذرد،

دامی ز سر زلف خود، ای دام خرد،

بر روی هوا بگستران تا ناگاه

زاغ شب از این سراچه بیرون نپرد

بوصف الحال خورشید دل افروز

[...]

شب دوشین بت نوشین لب من

چو می کرد از برم عزم جدایی

بدان تاریکی اش در برگرفتم

چه گفتم؟ گفتمش کای روشنایی،

چو آخر داشتی با آشنایان

[...]