بدو گفت شاه ای خردمند پور

برادر همی رزم جوید تو سور

بهشتی بد آراسته پر ز نور

پرستنده بر پای و بر پیش حور

ازویست شادی ازویست زور

خداوند کیوان و ناهید و هور

درون وی آگنده موی سمور

به رخ بر نگاریده ناهید و هور

«خداوند کیوان و بهرام و هور

که هست آفرینندهٔ پیل و مور

ز شبگیر تا سایه گسترد هور

همی این برآن آن برین کرد زور

ز دریای پیکند تا مرز تور

ازان بخش گیتی ز نزدیک و دور

بیازید چنگال گردی بزور

بیفشارد یک دست بر پشت بور

به یک دست رستم که تابنده هور

گه رزم با او نتابد به زور

تنش چون خورش جست و آمد به شور

یکی دشت پیش آمدش پر ز گور

وگر یار باشد خداوند هور

دهد مر مرا اختر نیک زور

کزین پادشاهی بدان نیست دور

بهم بود نیک و بد و جنگ و سور

مگر چون تو باشد به مردی و زور

سپهرش دهد بهره کیوان و هور

چنین گفت کامد دگر باره گور

به دام خداوند شمشیر و زور

نیامد بدامم بسان تو گور

ز چنگم رهایی نیابی مشور

درفش مرا چون ببیند ز دور

دلش ماتم آرد به هنگام سور

همی دید رستم مَر او را ز دور

نشست و نگه کرد مردانِ سور

یک از یکدگر ایستادند دور

پر از درد باب و پر از رنج پور

همی بچه را باز داند ستور

چه ماهی به دریا چه در دشت گور

به هومان چنین گفت کامروز هور

برآمد جهان کرد پر چنگ و شور