یکی آتشی بر شده تابناک

میان آب و باد از بر تیره خاک

فکند آن تن شاهزاده به خاک

به چنگال کردش کمرگاه چاک

بیامد سیه دیو با ترس و باک

همی بآسمان بر پراگند خاک

وز ایوان ما تا به خورشید خاک

برآورد و کرد آن بلندی مغاک

بپویم به فرمان یزدان پاک

برآرم ز ایوان ضحاک خاک

که گر اژدها را کنم زیر خاک

بشویم شما را سر از گرد پاک

فریدون چو بشنید شد خشمناک

ازان ژرف دریا نیامدش باک

به یارانش گفت آنکه بر تیره خاک

برآرد چنین برز جای از مغاک

ز تخم کیان ما دو پوشیده پاک

شده رام با او ز بیم هلاک

ببرّم پی اژدها را ز خاک

بشویم جهان را ز ناپاک پاک

جهان مرترا داد یزدان پاک

ز تابنده خورشید تا تیره خاک

بدان برترین نام یزدان پاک

به رخشنده خورشید و بر تیره خاک

کسی کو برادر فروشد به خاک

سزد گر نخوانندش از آب پاک

بیافتاد ز اسپ آفریدون به خاک

سپه سر به سر جامه کردند چاک

ز خاراش گهواره و دایه خاک

تن از جامه دور و لب از شیر پاک

یکی کاخ بد تارک اندر سماک

نه از دست رنج و نه از آب و خاک

شده بام از آن گوهر تابناک

به جای گل سرخ یاقوت خاک

چه مایه شبان دیده اندر سماک

خروشان بدم پیش یزدان پاک

ببرد پی بدسگالان ز خاک

به روی زمین بر نماند مغاک

شود شاه گیتی بدین خشمناک

ز کابل برآرد به خورشید خاک