بدینسان نهادش خداوند داد

بود تا بود هم بدین یک نهاد

حکیم این جهان را چو دریا نهاد

بر انگیخته موج از او تندباد

یکی پهلوان بود دهقان نژاد

دلیر و بزرگ و خردمند و راد

بدان خوی بد جان شیرین بداد

نبد از جوانیش یک روز شاد

بیاراست روی زمین را به داد

بپردخت از آن تاج بر سر نهاد

جهان بی‌سر و تاج خسرو مباد

همیشه بماناد جاوید و شاد

که بود آن که دیهیم بر سر نهاد

ندارد کس آن روزگاران به یاد

جهاندار هوشنگ با رای و داد

به جای نیا تاج بر سر نهاد

که او را فروغی چنین هدیه داد

همین آتش آنگاه قبله نهاد

چو این کرده شد ساز دیگر نهاد

زمانه بدو شاد و او نیز شاد

کی اژدهافش بیامد چو باد

به ایران زمین تاج بر سر نهاد

کنون کُرد از آن تخمه دارد نژاد

که ز آباد ناید به دل برش یاد

گر این راز با من بباید گشاد

و گر سر به خواری بباید نهاد

بدو گفت پردخته کن سر ز باد

که جز مرگ را کس ز مادر نزاد

هنوز آن سپهبد ز مادر نزاد

نیامد گه پرسش و سرد باد

خجسته فریدون ز مادر بزاد

جهان را یکی دیگر آمد نهاد

ز طهمورث گرد بودش نژاد

پدر بر پدر بر همی داشت یاد

همی رفت منزل به منزل چو باد

سری پر ز کینه دلی پر ز داد

ز بالا چو پی بر زمین برنهاد

بیآمد فریدون به کردار باد

که ما نیز نام سه فرخ نژاد

چو اندر خور آید نکردیم یاد