طرح وارونی نشد در ساغرم اکنون پدید

چون حبابش کاسه گر، در اصل وارون ساخته

نیم در کسوت فقر از فلک ممنون احسانی

گرفته جامه اطلس، کهن شالی بدل داده

دوران به آب می کرد، طرح ایاغ لاله

بهر چه تر نباشد، دایم دماغ لاله؟

از بس که بی تو گشتند، خوبان باغ درهم

آیینه رخ گل، گردید داغ لاله

در حیرتم که چون سوخت، آن روی شعله ناکم

[...]

ساقیا لب تشنه ام، آبی چو لعل تر بده

جام سرشاری به عشق ساقی کوثر بده

از صدف در شیوه همت نژادی کم مباش

قطره ای گر می ستانی، در عوض گوهر بده

آسمان نامرد و من از تیغ جورش در هراس

[...]

مردمکم داده تن به خاک نشینی

بی تو ز بس دیده ام غبار گرفته

از کوه چون بزرگان، فیضی نمی تراود

صحرا عبث به پیشش، دامان خود گشاده

ای گشوده چشمت از هر سو در میخانه ای

وز شراب غمزه ات پر گشته هر پیمانه ای

گر خرابی ره نیابد در غم آباد جهان

از کجا آید به کف، دیوانه را ویرانه ای

نیست در زلف سیاهش، گرم جولان شانه ای

[...]

داغ رشک باغبان کهنه اش گل می کند

بلبل ما چون ببیند باغبان تازه ای

یاد آن بزمی که از نزدیکی مینای وصل

جسم زارم همچو ساغر یافت جان تازه ای

زاهدا پیمانه ات چون پر شود از دور چرخ

کی چو مستان، مرد خالی کردن پیمانه ای؟

تو خود مهری، ولیکن با سیه روز غم عشقت

چو خورشید درخشان، مهرورزیدن نمی دانی

چو با من برخوری، از رنگ زردم می شوی آگه

ولی چون طفل اشک، احوال پرسیدن نمی دانی

چه لذت وجود مرا از جوانی؟

که گشتم چو پیران بدین سست جانی

به گلزار گیتی چنان بی مکانم

که زیبد مرا دعوی لامکانی

شمع است مرا حجت این حرف که بی جرم

سر می رود از پای فشردن به غریبی

سرگشتگی آرد چو وطن، جای گریز است

بیجا ندود سنگ فلاخن به غریبی

چشم پرخون و نگردید دل ما خالی

به دو ساغر نشود شیشه صهبا خالی

عجبی نیست ز بی قدری مردم درخاک

که لحد هم نکند بهر کسی جا خالی

دلا غیر از رهی کز دیدن او می روی از خود

به هر راهی که خواهی رفت، از رهزن خطر داری

جنگ با من دارد ای دل تا طلبکارش تویی

از من آن بدخو چه می خواهد، گرفتارش تویی

ماه من، گفتی چرا افتاده گیسو در پی ام؟

چون نیفتد در پی ات، شمع شب تارش تویی

چون نباشد بی صفا در جنب رویت آفتاب؟

[...]

کس چه می داند که پیمانت نمی ماند درست

گر ز بدمستی قدح را بر سر ما نشکنی

به آن گل می توانی همچو شبنم گشت همزانو

اگر از چشمه سار پاکی طینت وضو داری

نه رنگی از گلت دیدم، نه بوی سنبلت آمد

گلستانی، ولیکن قفلها بررنگ و بو داری

از بس که دارم زین چمن، درد و غم آوارگی

چون گل به جیب و دامنم، بی سعی ریزد پارگی

ای همنشین بهر خدا، بگذر ز فکر چاره ام

ترسم من بیچاره را، افزون شود بیچارگی

گردون اگر داند که من، مرد سفر کردن نیم

[...]

صورت پذیر درد است، دیبای زندگانی

بی موجه الم نیست، خارای زندگانی

روزی که زندگانی، گردون نصیب ما کرد

ای کاش مرگ می بود، در جای زندگانی

ای ساکن عدم زار، کشتی مران در آبش

[...]

چون نمدپوش شدی، خدمت قیصر نکنی

آب چون آینه بر دست سکندر نکنی

تا مغنی نشود نقشگر پرده راز

شیشه را رنگرز جامه ساغر نکنی

اعتبار تو به یک شعله آه است ای شمع

[...]