هرگز چو ریگ شیشه ساعت نشد نصیب

کز خانه بهر کسب هوا، پا نهم به بام

وامی اگر ز روی درشتی به ما دهند

چون آسیا، کنیم به نرمی ادای وام

همچو طفل نوسخن، یک حرف ما مربوط نیست

نزد دانایان ز گفتار غلط شرمنده ایم

نشنود از من کسی یک حرف پیش از حرف خود

ترک سبقت درسخن، از کوهسار آموختم

ندارد انتها باران اشکم

بترس از سیل بی پایان اشکم

کجا شد بارش ابر بهاری؟

که گردد قطره اش حیران اشکم

اگر چو آینه سر تا قدم شوی همه چشم

به سوی دوست نگر، سوی خود نگاه مکن

چو عشق، لفظ صنم را به حق کند تفسیر

مباش منکر یک حرف و صد گناه مکن

عاشقان را تاب حرف مردن معشوق نیست

چون نکوبد تیشه بر سر بی محابا کوهکن؟

برهم خورد از گفتگو، ربط به هم پیوستگان

گیرد دو لب از هم کنار، آید چو حرفی در میان

نزد آنهایی که با دل کارشان افتاده است

به بود یک قطره خاموشی ز صد دریا سخن

دو بوس از لب لعل جانان گرفتن

بود بهتر از صد بدخشان گرفتن

می رود بر باد، خاکم از لگدکوب ستم

چون زمین افتاده ام در زیر پای آسمان

حیرتی دارد دلم کآخر چه سان گنجیده است

وسعت آباد ستم، در تنگنای آسمان

بر سر خوان امید، قحط دم آب شد

بس که نکردیم شکر، از لب نان داشتن

خدایا آن صنم را مایل حسن آزمایی کن

چراغم را زرویش دودمان روشنایی کن

ز خاک قتلگاه عافیت بر من فشان گردی

لباس عیدی ام را سرخ چون دست حنایی کن

نگشتم از ازل در هیچ کاری قابل تحسین

[...]

باشد اگر امید اثر با گریستن

کی دل کشد به خنده، بود تا گریستن

ای شمع،این قدر به تو لذت نمی رسد

سوز و گداز از تو و از ما گریستن

دیوانه خصلتیم، ز ما پر بعید نیست

[...]

بازی خور عقلم، سگ دیوانه به از من

غمخوار دلم، خوشه بی دانه به از من

در بیخودی ام پای هوس ره نکند گم

رندی نبود بر در میخانه به از من

رگ بر تن زارم خط بیزاری عقل است

[...]

فلک در خورد بالا بردنت می افکند پایین

به آن قدری که داری تاب پایین، میل بالا کن

بس که بی برگیم، بعد از درگذشتن، همچو شمع

غیر نقش پا نخواهد ماند از ما بر زمین

درد مینای سپهرند همه خلق جهان

چه عجب گر نتوانند به هم صاف شدن

به زیر زلف تا کی رویت از عاشق نهان باشد؟

رخی بنما به او، گوهر شناس شبچراغش کن

ز من احوال شمع رفته از محفل چه می پرسی؟

زباندان پر پروانه شو، ز آتش سراغش کن

کند تا فصل گل از بستن در، باغبان توبه

[...]

پیوسته طلبکار شراب است دل من

گر می ندهد دست، کباب است دل من

از موجه گرداب قدح باک ندارد

طوفان زده عالم آب است دل من

چون باده می کند مست، ما را هوای باران

دریای نشاه خیزد، از قطره های باران

مینا با پای ساغر، چون سر نهد به سجده

چیز دگر نخواند، غیر از دعای باران

پیداست عکس خوبی، از چار سوی عالم

[...]