ز تاب آتش نظاره ات چو آب شوم

ز بس هوای تو دارد دلم، حباب شوم

کجاست طالع آنم که درسواری ناز

ز پای بوس تو همچشم با رکاب شوم

ز تیره بختی من با فروغ یار چه غم؟

[...]

همچو نرگس در چمن گر میگسار افتاده ام

جام را ناداده از کف، در خمار افتاده ام

از دل صافی درین غمخانه زنگارگون

شاهد اندوه را آیینه دار افتاده ام

از غم خود با که گویم، کز زبونیهای بخت

[...]

غم و اندوه که پیمانه ده داغ دلند

نگذارند که در میکده تنها باشم

من و ابر مژه، کز بارش نیسانی او

هر کجا پای نهم، بر لب دریا باشم

همچو کهسار، به زورم نتوان بود به شهر

[...]

هرگز نمی گیرد کسی جز درد، بازوی مرا

در کنج تنهایی، زغم، چون دست بر رو می زنم

قبای عافیت در بر ندارم

کلاه دلخوشی بر سر ندارم

صراحی قسمتم درخواب کردن

چو بالین یافتم، بستر ندارم

ندیدم هیچ گه یاری ز کوکب

[...]

سایه ام از تیره روزی، لیک در ایوان چرخ

آفتاب آید چو پایین، من به بالا می روم

کس نمی پوشد بجز دود دلم رخت عزا

همچو شمع انجمن هرگه ز دنیا می روم

از بس ز پا فتاده ایام پیری ام

ناید ز صد جوان، سر مو دستگیری ام

آزاده ام مخوان، که ز ملک عدم، قضا

آورده در وجود به طرز اسیری ام

برآرد اشکها رنگ کبوترهای صحرایی

چو آب آید به چشم از یاد آن چاه زنخدانم

بس که رزق ما طفیلی شد ز دیوان قضا

داشت حکم میزبان، گر میهمانی داشتیم

چرخ دون همت، به هفتاد و دو تن آبی نداد

ما تن تنها، به او امید نانی داشتیم

جز من که داده مادر دهرم ز غصه شیر

کس پرورش نیافته هرگز به دوش غم

نمی گیرد قرار آن شوخ یک دم چون صبا در وی

اگر کاشانه ای از خاک دامنگیر می سازم

به یاد صورتش هر جا نگاهم بر زمین افتد

تو گویی بر زمین چون کودکان تصویر می سازم

خوش آنکه موج زن وصل آن نگار شوم

به رنگ آب، هم آغوش لاله زار شوم

تو همچو رنگی و من همچو بو، که از تمکین

به پرسشم ننهی پا، چو بی قرار شوم

در وفا، انکار آن شوخ ستمگر می کنم

آنچه از بی رحمی اش گویند، باور می کنم

چرخ می خندد ز روی شادمانی تا سحر

شام غم چون گریه از بیداد اختر می کنم

دل تسلی نیست در ماتمسرای فوت وقت

[...]

یاد ایامی که ما هم دستگاهی داشتیم

بهر پای انداز جانان، اشک و آهی داشتیم

در نشاط آباد قسمت، از صف مینا و جام

بهر دفع غم، ز هر جانب سپاهی داشتیم

آن سعادت را چه پیش آمد، که در صحن چمن

[...]

کار اگر چنین باشد، مزد کار ما معلوم

نزد کارفرمایان، اعتبار ما معلوم

بخت ما نمی داند، غیر واژگون سازی

با چنین مددکاری، کار و بار ما معلوم

دل ز داغ حرمان شد باغ پرگل تازه

[...]

طرب گل کرده از هر شاخ و گل چیدن نمی دانم

پریشان بلبلم، جز گلستان دیدن نمی دانم

به دستم گر دهد آن نازنین، گیسوی مشکین را

ز نافهمیدگی، چون شانه بوییدن نمی دانم

چرا مینا نخندد بر من بیدل، که چون ساغر

[...]

چه سان منزل شناس راه دل باشم، که از سستی

کنم گر سعی پیش افتادن از خود، بر قفا افتم

بس که در راه طلب، سرگشتگی آمد به پیش

سایه پا پس می کشد از محنت همراهی ام

تسلی بخش طفلان نیست جز نزدیکی مادر

نباشد عیب، دور از مردمک، بیتابی اشکم

در عزای کوهکن از بس که بر هم خورده اند

کوهها بر سینه می کوبند دایم سنگ هم