|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از غم و اندوهی صحبت می‌کند که دلش را پر کرده و نمی‌گذارد در میکده تنها باشد. او به بارش اشک‌هایش که مانند باران بهاری است اشاره می‌کند و بیان می‌کند که هر جا قدم بگذارد، حسرت و درد او را همرا‌ه دارد. همچنین، او به طبیعت و زیبایی‌های آن اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند کوه‌ها نمی‌تواند در شهر زندگی کند و تنها در دل دشت و صحرا احساس آرامش می‌کند.
هوش مصنوعی: غم و اندوه، مثل داغ‌هایی بر دل هستند که اجازه نمی‌دهند من در میکده به تنهایی بگذرانم.
هوش مصنوعی: من و ابر مژه، به دلیل باران‌های بهاری او، هر جا که پای بگذارم، بر لب دریا خواهم بود.
هوش مصنوعی: مثل کوه که نمی‌توانم با زور به شهر بروم، زمانی که در دامن صحرا هستم، هرچند فصل لاله باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.