|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات اشاره به سرنوشت و رزق انسان‌ها دارد. شاعر بیان می‌کند که روزی و روزگار آن‌قدر تحت تأثیر مقدرات الهی است که ما مانند مهمانی هستیم که از میزبان (قضا و قدر) توقع دار و در نهایت، امید ما فقط به اوست. همچنین، اشاره به این دارد که حتی چرخ دنیا نیز به تعداد بسیار کمی (هفتاد و دو نفر) از مردم روزی نمی‌دهد و ما تنها به خداوند برای تأمین نیازهای خود امید داریم.
هوش مصنوعی: چنان که زندگی ما به میهمانی قضا و قدر وابسته شده، که گویی اگر مهمانی هم داشتیم، باز هم میزبان اصلی، سرنوشت بود.
هوش مصنوعی: زندگی برای برخی افراد در شرایط سخت و ناعادلانه پیش می‌رود و گاهی اوقات بر خلاف تلاش‌ها و امیدها، نتیجه‌ای نمی‌گیرند. در این میان، در حالی که عده‌ای از جمعیت از مواهب زندگی بی‌بهره‌اند، برخی دیگر همچنان امید به روزهای بهتر دارند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
یاد آن فرصت که عیش رایگانی داشتیم
سجده‌ای چون آستان بر آستانی داشتیم
یاد آن سامانِ جمعیت که در صحرای شوق
بسکه می‌رفتیم از خود کاروانی داشتیم
یاد آن سرگشتگی کز نسبتش چون گردباد
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.