دردا که دیو و دام بیابان کربلا

بردند تخت و تاج سلیمان کربلا

اشک آب سرد و لخت جگر نان گرم بود

آماده در تدارک مهمان کربلا

فلکی به جودی آمد و فلکی به خون نشست

[...]

این کشته سر نهاد به دامان کربلا

کافزود بر حرم شرف و شان کربلا

روح القدس ز قدر وی ار می نبود کی

سودی جبین به مقدم دربان کربلا

بر تربتش ملایکه ساجد نبود اگر

[...]

نوح غریق یونس عمان کربلا

خضر ذبیح یوسف زندان کربلا

مقهور دیو کفر سلیمان ملک و دین

سلطان یک سواره ی میدان کربلا

میخ خیام تا به زمین استوار کوفت

[...]

جز داغ و درد و تاب و تن از خوان کربلا

قوتی نبود قسمت مهمان کربلا

زهر کشنده رست نه حلوای کامه بخش

برعکس نیشکر ز نیستان کربلا

از شرم تشنگان عجب آرم که چون نسوخت

[...]

بیع و شرای آب همانا روا نبود

یا مال و جان آل نبی را بها نبود

یک جرعه کس چرا به عوض یا گرو نداد

گر خون و مالشان این هدر آن هبا نبود

میثاق و مهربانی و مردانگی مگر

[...]

در شرع رسم رأفت و رحمت بنا نبود

یا بود همان به آل پیمبر روا نبود

باید یکی ز مردم دنیاش بشمرند

گیرم حسین در ره دین پیشوا نبود

از منبع عطاو نوا منع آب چیست

[...]

نازل ز آسمان به زمین یک بلا نشد

کآن راقضا به حضرت او رهنما نشد

از ابتدای خلق جهان تاکنون کسی

از خاصگان چو وی به بلا مبتلا نشد

از شست دور سخت کمان کی جز او تنی

[...]

داری اگر به سر سر سودای کربلا

دستی بزن به ذیل تولای کربلا

امروز درج مهره مهرش به دل بچین

خواهی اگر شفاعت فردای کربلا

آن می که درد سر ز قفا نیستش بجوی

[...]

نفسی که خواند از در حشمت پیمبرش

خون خدا ببین که چها رفت بر سرش

از تن سرش به نوک سنان رفت در هوا

پس پایمال پهنه ی کین گشت پیکرش

خونی که نسبتش به خدا بود ز احترام

[...]

ازکید خیل کفر خداوند دین دریغ

در خاک و خون طپید به میدان کین دریغ

جم از وفا به صفحه ی خاکش مکان فسوس

دیو از دغا به سینه ی چاکش مکین دریغ

صدری که روح در صف بزمش گزید جای

[...]

گیتی پس از تو دایره اش بی مدار باد

افلاک با درنگ و زمین بی قرار باد

تا تلخ شد زبان به دهان تو از عطش

شهد و شکر به کام جهان ناگوار باد

از حسرت تو شربت تسنیم و سلسبیل

[...]

جسمی که جامه زیبدش از یاسمن دریغ

در خاک و خون فتاده چو گل بی کفن دریغ

جای سیه به سوگ جوانان خویش دوخت

ثوب گلی ز خون گلو بر بدن دریغ

نوشین لبان نورس ناکام نینوا

[...]

چون صدر دین امام مبین مقتدای راد

دل سان وحید در صف کرببلا فتاد

آمد به خیمگه پی بدرود اهل بیت

تسکینشان به صبر و تسلی به اجر داد

هم در وداع حمد خدای مجید کرد

[...]

چون شاه دین به لشکر کین روبرو فتاد

اتمام امر را به نصیحت زبان گشاد

فرمود ای امیر معسکر چرا نکرد

فهمت تمیز تیه ظلال از ره رشاد

دیدی غرور جاه چسان بردت از نظر

[...]

آن کش به ما سوا سزد از فضل برتری

کردند سر به نیزه اش از روی خودسری

او برستم کش همه چندانکه صبر کرد

دشمن فزودش از همه ره بر ستم گری

محمل به ضعف بنیه فحلی قوی مبند

[...]

بهرام از عنان نشناسد رکاب را

ناهید از ملال نداند رباب را

گیتی هم از هراس نجوید امید را

گردون هم از درنگ نداند شتاب را

زین ره به کاینات فتوری قوی رسید

[...]

از گل تهی فتاد چو گلزار کربلا

سهم جهانیان همه شد خار کربلا

آمیخت خون پاک وی آنسان به خاک دشت

کانگیخت بوی نافه ز اقطار کربلا

ای دل به اشک خون گره خاک می بشوی

[...]

ای رفته از ازل به مصیبت قضای تو

وضع بلا نشد به جهان جز برای تو

از سخت و سست جمله بلایای انبیاء

کاهی فزون نبود ز کوه بلای تو

نگذاشت در زمانه به جا جز بلا و کرب

[...]

اقطار اشک می دمد از تاک کربلا

جای عنب زهی عجب از خاک کربلا

از گردش سپهر سها تا سهیل ریخت

در خاک و خون کواکب افلاک کربلا

ظلمی که برنژاد علی ز آل حرب رفت

[...]

طی کن دلا به پای رجا راه کربلا

بسپار سر به تربت فرگاه کربلا

با تنگی انس و رز به سختی صبور زی

سهل است محنت گه و بیگاه کربلا

از حر و برد دور همینت دو چیز بس

[...]