غم جمله خور در هوای یکی

مراعات صد کن برای یکی

چو خود را قوی حال بینی و خوش

به شکرانه، بار ضعیفان بکش

اگر در جهان از جهان رسته ای است

در از خلق بر خویشتن بسته ای است

رسانیدن امر حق طاعت است

ز زندان نترسی که یک ساعت است

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردائی

جوانی سر از رأی مادر بتافت

دل دردمندش در آذر بتافت

چو بیچاره شد پیشش آورد مهد

که ای سست مهر فراموش عهد

نه در مهد نیروی و حالت نبود

[...]

کسی کو با کسی بدساز گردد

بدو روزی همان بد باز گردد

ستر کن تا بر تو ستاری کنند

تا نبینی ایمنی بر کس مخند

کس نمی داند ز تو جز اندکی

از هزاران جرم و بد فعلی یکی

نیک می دانی تو و ستار تو

جرمها و زشتی کردار تو

هر چه کردی جمله ناکرده گرفت

[...]

در کوی و در چهی ای قلتبان

دست بردار از سبال دیگران

ای خنک جانی که عیب خویش دید

هر که عیبی گفت آن بر خود خرید

غافلند این خلق از خود ای پدر

[...]

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بداد جام می و گفت راز پوشیدن

منه در میان راز با هر کسی

که جاسوس همکاسه دیدم بسی

سکندر که با شرقیان حرب داشت

در خیمه گویند در غرب داشت

چو بهمن به زابلستان خواست شد

[...]

گر آرام خواهی در این آب و گل

مگو تا توانی بکس راز دل

میان دو کس جنگ چون آتش است

سخن چین بدبخت هیزم کش است

کنند این و آن خوش دگر باره دل

وی اندر میان، کوربخت و خجل

میان دو تن آتش افروختن

[...]

لا تخافوا از خدا نشنیده ای

پس چه خود را ایمن و خوش دیده ای

تا نروید ریش تو ای جان من

بر دگر ساده زنخ طعنه مزن

هر که در این بزم، مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

ره کاروان شیر مردان زنند

ولی جامه مردم بر ایشان برند

این جگرها خون نشد از سختی است

غفلت و مشغولی و بدبختی است

خون شود روزی که خونش سود نیست

خون شو آن وقتی که خون مردود نیست

مباش ایمن که این دریای خاموش

نکردست آدمی خوردن فراموش

ز رنگ ایمن نبینی آب جوئی

مسلم نیست از سنگی سبوئی

یک امروز است ما را نقد ایام

[...]

حمد گفتی، کو نشان حامدون

نی برونت را اثر نی اندرون

رو ملاف از مشک کان بوی پیاز

از دم تو می کند مکشوف راز