چونزدیک دستان رسید این پیام

برخواند دستان به رستم تمام

فروزنده طاق فیروزه فام

برآرنده صبح ز ایوان شام

بیندیش از آشوب شرب مدام

که باشد خرابی سرانجام خام

هر آن کاو به زادی برآورد نام

نکونام گردد برِ خاص و عام

مرو را به هندوستان کید نام

دلیر و سرافراز و گسترده کام

همان گرگ گویا به کوپال سام

بکوبم زنم آتش اندر کنام

فرود آمد او از برش تیزگام

به بیژن چنین گفت کای نیکنام

نگه دار و در پی به نرمی خرام

ببینم من این گنبد تیره فام

یکی دختری بد گل افروز نام

پذیره شد اورا همین چندگام

که در زیر این تخته سنگ و رخام

یکی گنج یابی همه لعل فام

یکی هفته زان گونه بد شادکام

برآن بستر از گرگ بردند نام

دو شمشیر زرین کشید از نیام

دو انگشتری لعل خورشید فام

چو یک چند بد با می و رود وجام

از آن مار جوشا گرفتند نام

مر او را همه نیک نور است نام

دلیری درو جست با رای کام

یکی مرد فرزانه بد شادکام

که بد مهتر مرز بهروز نام

پذیره شدش پهلوان چندگام

ابا باده و رود و زرینه جام

خرد خواند او را یکایک به نام

تو برخیز زین پایه برتر خرام

همی زد میان سپه پیل گام

ابا زنگ زرین و زرین ستام

نخستین فرستاد بر من پیام

که بگذار مرز و بینداز نام

چو از نیزه هر دو نگشتند رام

کشیدند پس تیغ تیز از نیام