چو از ره رسیدش بر هر دو تنگ

نکرد ایچ بر جایگه بر درنگ

تو پیشم چنانی به میدان جنگ

که نخچیر بیچاره پیش پلنگ

بیفگند شمشیر و نیزه ز چنگ

بر دختر آمد چو غران پلنگ

بگفت: از پی حمیت و نام و ننگ

بکوشید أیا نام داران به جنگ

همی تا جهان جامهٔ دود رنگ

نپوشید، کوته نکردند چنگ

دو گیسوش بر چوب بسته چو سنگ

ببسته چنان چوب بر رشته چنگ

برادرم را نیز کشتی به جنگ

ایا سنگ دل شوخ بی نام و ننگ

سحرگاه باشد کی آیم به جنگ

شوم ورقه را زنده آرم به چنگ

رخ باب گلشاه چون لاله رنگ

شکفته شد و گشت ایمن ز جنگ

به جنگ اندرون ورقهٔ تیز چنگ

برون آوریدش ز کام نهنگ

صدوشصت سرهنگ او را به جنگ

گرفتند مردان فرهنگ و سنگ

به من باز هل جستن نام و ننگ

که تا تازه گردانم ایام جنگ

من آن آتش دل گدازم به چنگ

که دریا ز بیمم شود خاره سنگ

مرا از شما گشت کوتاه چنگ

درآیم به صلح و نپویم به جنگ

درآمد سواری به میدان جنگ

به نیروی پیل و به سهم پلنگ

سبک ورقه بگرفت رمحش به چنگ

به مردی ستد زو به میدان جنگ

چه دارید بر جای چندین درنگ

چراتان شد از جنگ کوتاه چنگ

ز شهر یمن در شب تیره رنگ

به بیرون شدو کرد آهنگ جنگ

که داند چه آورده بود او به چنگ

ز مردی به چنگ آورید و به هنگ

چو در کینه یازم به شمشیر چنگ

چه یک تن چه صد تن به پیشم به جنگ