رازی که سر زلف تو با باد بگفت

خود باد کجا تواند آن راز نهفت

یک ره که سر زلف ترا باد بسفت

بس گل که ز دست باد می‌باید رفت

چون دید مرا رخانش چون گل بشکفت

آن دیدهٔ نیمخوابش از شرم بخفت

گفتا که مخور غم که شوی با ما جفت

قربان چنان لب که چنان داند گفت

افلاک به تیر عشق بتوانم سفت

و آفاق به باد هجر بتوانم رفت

در عشق چنان شدم که بتوانم گفت

کاندر یک چشم پشه بتوانم خفت

تا کی باشم با غم هجران تو جفت

زرقیست حدیثان تو پیدا و نهفت

چون از تو نخواهدم گل و مل بشکفت

دست از تو بشستم و به ترک تو گفت

آنکه ز الماس عقل در معانی بسفت

سوسن اقبال و بخت در چمن او شکفت

تو چه دانی چه در معنی سفت

اندر آن دم که «لی مع الله‌» گفت

نشنیدی‌که آن حکیم چه‌گفت

که به الماس در معنی سفت

آنکه او گوهر محبت سفت

به زبان و به دل «اناالحق» گفت

به زبان سرّ عشق نتوان گفت

آنچنان دُر به گفت نتوان سفت

پس چو واو از میان اوّه رفت

مانده آه مجرّد اینت شگفت

کودکان زو گریختند به تفت

جز که عبدالله زبیر نرفت

شکّر شکر او که داند رُفت

گوهر ذکر او که داند سُفت

زالکی کرد سر برون ز نهفت

کشتک خویش خشک دید و بگفت

به پسر شیخ گوکانی گفت

که ترا بهر کارهای نهفت

در مناجات پیر شبلی گفت

که برون آی از حدیث نهفت

رفت در خانه با عیال بگفت

زانچه بشنید هیچیک ننهفت

روبهی پیر روبهی را گفت

کای تو با عقل و رای و دانش جفت

لیکن از بیم سر نیارد گفت

دارد آن راز خویشتن بنهفت

مر ورا بوشعیب زاهد گفت

کای شده مر مرا گرامی جفت

گر کنی زهر با روانم جفت

از شکر تلخ‌تر نیارم گفت