آزار ترا گرچه نهادم گردن

غم خورد مرا غمم نخواهی خوردن

از محتشمی نیست مرا آزردن

تو محتشمی مرا چه باید کردن

بیش خوردن قوی کند گردن

لیک زیرک شوی ز کم خوردن

با دگر کس مصارعت کردن

غلبه کردنست و آزردن

از پی دین و ملک پروردن

نکند هیچ سر برو گردن

کو در این راه کردنی کردن

که تواند قفای او خوردن

ای به یاقوت گفتن و کردن

گردنان را میان جان گردن

جبرئیل از پی دعا کردن

راست انگشت و خم سر و گردن

هرکه راضی شود به بد کردن

لعنتش طوق گشت در گردن

حجّت ایزدست در گردن

خواندن علم و کار ناکردن

کرده‌ای همچو گوز بُن گردن

از چه از عشوه و قفا خوردن

اصل دانش بود ز کم خوردن

مرد پرخوار اصل آزردن

تکیه بر لذّت جهان کردن

چیست ای خواجه خون دل خوردن

ز اهل حرفت فراشته گردن

چابک اندر معاملت کردن

هم شکر داشت هم گِل خوردن

عسل و خردل و خلّ اندر دَن

کردت ارچه چو گَوز بُن گردن

شیرِ پستان غافلی خوردن

چند از این ظلم و رعیت آزردن

مال و ملک یتیمگان خوردن

چون توانست بندگی کردن

پس بدانست بنده پروردن

عالم از بهر بندگی کردن

از فلک طوق ساخت در گردن

بگذر از ذکر جاهلان کردن

هستشان در خورِ قفا گردن

چون نعامه به گاه نان خوردن

لیک چون مرغ وقت اه کردن