من کیستم ای نگار چالاک

تا جامه کنم ز عشق تو چاک

کی زهره بود مرا که باشم

زیر قدم سگ ترا خاک

صد دل داری تو چون دل من

[...]

ای بلبل وصل تو طربناک

وی غمزت زهر و خنده تریاک

ای جان دو صدهزار عاشق

آویخته از دوال فتراک

افلاک توانگر از ستاره

[...]

کردی تو پریر آب وصل از رخ پاک

تا دی شدم از آتش هجر تو هلاک

امروز شدی ز باد سردم بی‌باک

فردا کنم از دست تو بر تارک خاک

ای آصف این زمانه از خاطر پاک

همچون ز سلیمان ز تو شد دیو هلاک

ای همچو فرشته اندری عالم خاک

آثار تو و شخص تو دور از ادراک

زین پیش به شبهای سیاه شبه‌ناک

خورشید همی نمودی از عارض پاک

امروز به عارضت همی گوید خاک

ای روز زمانه «انعم الله مساک»

دولتش پنج نوبه زد بر خاک

چار بالش نهاد بر افلاک

تا زآلایش طبیعی پاک

نشوی‌، کی شوی تو برافلاک

تا ز آلودگی نگردی پاک

نگذری از بسیط خطهٔ خاک

همگان خفته‌اند در دل خاک

آن یکی خرم آلا دگر غمناک

روح نوری‌ست زان ولایت پاک

که تعلق گرفت با این خاک

ذات او را نبرده ره ادراک

عقل را جان و دل در آن ره چاک

وز برونت نگاشتهٔ افلاک

از چه از باد و آب و آتش و خاک

گر نبودی ز وی عنایت پاک

کی شدی تاجدار مشتی خاک

در طریقت مجرد و چالاک

داده بر باد آب و آتش و خاک

با شهنشاه و خواجهٔ لولاک

گفت لا تعد عنهم عیناک

گفت زاهد که اهل دنیا پاک

در طلب کردنش شدند هلاک

زن کند بهر میهمانی پاک

موی ابرو و موی رخ چالاک

لقمه و خرقه هردو باید پاک

ورنه گردی میان خاک هلاک

چونت نبود طعام و کسوت پاک

چه نمازت بود چه مشتی خاک

با قبول تو ای ز علّت پاک

چبود خوب و زشت مشتی خاک