شه دین گفت به تن زخم مرا، مرهم ازوست

شکر او را که مرا عهد و وفا محکم از اوست

غمی ار، هست مرا شادم از آن کان غم ازوست

«به جهان خرم از آنم که جهان خرّم ازوست»

بسی از مرگ عزیزان شده کارم مشکل

دل به جز کشته شدن نیست به چیزی مایل

شور عشقی که مرا، در سر و شوقیست به دل

«نه فلک راست مسلّم نه ملک را حاصل»

شوق جان باختنم شاهد خوش میثاقیست

بگذرم از سرِ جان کاین روش مشتاقیست

تا مرا عشق حسین است و به تن جان باقیست

«به حلاوت بخورم زهر، که شاهد ساقیست»

گفت اگر بر سر من تیر چو باران بارد

یا فلک داغ عزیزان به دلم بگذارد

باده از مصطبه ی عشق مرا خوش دارد

«غم و شادی بر عاشق چه تفاوت دارد»

تیر عدوان به کمانها همه در، زه باشد

زخم پیکان به تنم از، که واز مه باشد

نظر دوست چو بر من متوجّه باشد

«زخم خونینم اگر، به نشود، به باشد»

هر که مستانه نهد پای به میخانهٔ عمر

لاجرم پُر کندش ساقی، پیمانهٔ عمر

ای «وفایی» چو بریزد، پر پروانهٔ عمر

«سعدیا چون بِکند سیل فنا خانهٔ عمر»