|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و رنجی که در دل دارد سخن می‌گوید و به مقامش در پاسبانی اشاره می‌کند. او جان خود را بسیار عزیز می‌داند و از این که یار و محبوبش را دارد، نگران است. شاعر اگرچه سکوت کرده، اما همواره امید به همزبانی و همراهی دارد. او از خود می‌پرسد چرا خاک بر سر نریزد، زیرا جانفشانی دارد. در پایان، او از غم و دل‌افتادگی و نوشیدن باده ارغوانی صحبت می‌کند که نشانه‌ای از اندوه و عشق اوست.
هوش مصنوعی: من درون خود درد و غم پنهانی دارم، در حالی که نقش پاسبانی و نگهداری از چیزی را بر عهده دارم.
هوش مصنوعی: من ارزش جان خود را خیلی بالا می‌دانم، اما چه کار کنم که محبوبم هم روح و جانم را می‌طلبد.
هوش مصنوعی: اگر سکوتی بر فریاد من حاکم شود، خواسته‌ام این است که هم زبان و هم دل بشوم با کسی.
هوش مصنوعی: چرا خاک بر سر خود نریزم، وقتی که تنها این فداکاری را دارم؟
هوش مصنوعی: من در عذاب و درد فراوان هستم، اما در دل خود شراب قرمزی دارم که می‌تواند روح مرا تسکین دهد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.