توفیق در این بادیه رهبر نشناسد
آیینه تجرید سکندر نشناسد
ساقی ز تو آتشکده عشق و خمارم
شوقم لب تیغ از لب ساغر نشناسد
آیینه حسن آفت عشق است وگرنه
عاشق هوس تیغ تو از سر نشناسد
افسون اجل هم ندهد بی تو فریبم
بیمار تمنای تو بستر نشناسد
مکتوب اسیرت نفس باز پسین است
دلبستگی بال کبوتر نشناسد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و پیچیده عشق و دلبستگی می‌پردازد. شاعر می‌گوید که موفقیت در زندگی به آسانی به دست نمی‌آید و کسی که به عشق واقعی نرسد، نمی‌تواند زیبایی‌های آن را درک کند. او از ساقی می‌خواهد که آتش عشقش را فروزان نگه‌دارد و می‌گوید که شوق عشق او به حدی است که حتی از لب ساغر نیز ناشناخته می‌ماند. همچنین تأکید می‌کند که عشق واقعی نمی‌تواند با زیبایی ظاهری گمراه شود و فقط به عشق واقعی می‌پردازد. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که بدون عشق، زندگی بی‌معنی است و وابستگی‌اش به معشوقش همانند پروازی برای کبوتر است که نمی‌تواند از آن جدا شود.
هوش مصنوعی: در این مسیر پرچالش، موفقیت به خودی خود شناخته نمی‌شود و نمی‌توان تنها به تکیه بر ویژگی‌های ظاهری و تجملات، راهنمایی و رهبری را شناخت.
هوش مصنوعی: ای ساقی، من در عشق و سرمستی همچون آتشکده‌ای هستم و شوق من به قدری است که در زبانم از لب ساغر خبری نیست، انگار که لب نازک تیغی مرا می‌خرد.
هوش مصنوعی: اندیشه زیبا، موجب آسیب عشق است و اگر این نبود، عاشق حتی آرزوی چنگ زدن به تیغ تو را از یاد نمی‌برد.
هوش مصنوعی: مرگ هم بدون تو نمی‌تواند مرا فریب دهد، زیرا این بیماری عشق تو به قدری قوی است که حتی بستر خواب را نمی‌شناسم.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که نوشته‌ها و نامه‌های تو تحت تأثیر نفس و خواسته‌های نفسانی قرار دارند و نتوانسته‌اند از محدودیت‌ها فراتر بروند. همچنین دلبستگی‌ها و تعلقات مانع از پرواز و آزادی می‌شوند، همان‌طور که یک کبوتر نمی‌تواند به راحتی بال بگشاید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.