... عمریست که تو غایبی و ما نگرانیم

در آرزوی روی تو با آه و فغانیم

دور از تو بسی خسته دل سوخته جانیم ...

... شبی نمی گذرد کز غمت نمی گذرد

شرار آهم از انجم فغانم از افلاک

بر آتش دل خود سوختن چو ممکن نیست ...

... کجاست همدم یکتای برگزیده من

فغان که از قفس سینه زود رفت برون

چو مرغ روح تو مرغ دل رمیده من ...

... به اهتمام تو جسم ستم کشیده من

فغان که چرخ به صد اهتمام می شوید

غبار قبر تو اکنون به آب دیده من ...

... تگرگ مرگ برآورد از آن دمار دریغ

ز قد و روی تو صد آه و صدهزار فغان

ز خلق و خوی تو صد حیف و صد هزار دریغ ...

... گل عذار تو بی وقت شد به زیر نقاب

فغان که بی گل رویت دلم فکار بماند

به سینه ام ز تو صد گونه گونه خار بماند ...

... به راه پیک اجل چشم انتظار بماند

فغان که خشک شد از گریه چشم و تابد

بنای فرقت ما و تو استوار بماند ...

... این بیابان قتلگاه سید لب تشنه است

ای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بکاست

این فضا دارد هنوز از آه مظلومان اثر ...

... اما دگر به چشم ندیدیم خواب را

در گرم و سرد ملک نکویی فغان که نیست

قدری دل پرآتش و چشم پر آب را ...

... در تک آفتابست آن تماشاپیشگان معجز

ببیند آن فغان در گرمی جولان کشیدن ها

ازو بردوز چشم ای دل که بسیار آن گران تمکین ...

... چو داد جلوه آشوب خیز داد و نشست

فغان ز محتشم واله حزین برخاست

... که زیب گلشن خوبی گل نچیده اوست

محل یار فروشی فغان که یاد نکرد

ز محتشم که غلام درم خریده اوست

... در حسرت آن طایر بی بال و پر ما

خوش دل شکن آهنگی و دل گاه فغانیست

پر گرم مران ای بت سر کش که به راهت ...

فغان که همسفر غیر شد حبیب و برفت

مرا گذاشت درین مملکت غریب و برفت ...

... در فکر نقطه دهنت رفته رفته رفت

ای محتشم فغان که نیامد به گوش یار

آوازه ای که از سخنت رفته رفته رفت

... چو وقت کار من آمد به اتفاق تو کرد

فغان که هر که به نامحرمی مثل گردید

فلک به رغم منش محرم وثاق تو کرد ...

... راحله از درت روان کردم و این دل طپان

می کند امشب از فغان آن چه جرس نمی کند

از خم زلف بعد ازین جا منما به مرغ دل ...

... محتشم چون از سگان افتاد امشب جدا

آن که در افغان نیامد از فغان او که بود

سیه چشمی که شادم داشت گاهی از نگاه خود

فغان کز چشم او آخر فتادم از گناه خود

نمی دانم چرا برداشت از من سایه رحمت ...

... سپه جمعست میدان گرم و سلطان دیر می آید

از آن سو صد بشارتها فغان دادند زین جانب

به استقبال جانهم رفت و جانان دیر می آید ...

... صبح محشر نفس صور چو افتد به شمار

دادخواهان تو را راه فغان بگشاید

تا شه وصل به دولت نزند تخت دوام ...

... چو او بر خانه زین جان کند بهر تماشایش

فغان و ناله از دلها و از چرخ برین آید

زمین پر گردد از نقش جبین ماه رخساران ...

... من که چون نی همه دردم بروید از سر من

خویش را دردسر از آه و فغانم مدهید

پهلوی محتشم چون فکند خواب اجل ...

... بر آستانم از قرق پاسبان مدار

یک لحظه آرمیده جهان از فغان من

حالم مپرس باز مرا بر فغان مدار

حرف کسی که کرده نهان حد حرمتت ...

کاش مرگم سازد امشب از فغان کردن خلاص

تا سگش از درد سر آسوده گردد من خلاص ...