... ناله من چون رسد هرشب به گوش بیستون

بانگ برآرد که فرهاد و فغانش یاد باد

بیستون فرهاد را هرگز به من نسبت مده ...

... مسکو از این واقعه در زحمت است

دولت حقه است فغان سر مکن

بشنو و باور مکن ...

... ببزم غیر جا بگرفته و غافل از این معنی

که چون نی از فراقش بند بند من فغان دارد

گله از آه آتشبار دل ای سینه کمتر کن ...

... گوهر بحر معرفت همسر خس نمی شود

طی طریق رهروان نیست به ناله و فغان

رهبر اهل کاروان بانگ جرس نمی شود ...

... کدام سنگدلی را هوای گلچین است

که بلبلان چمن در فغان برآمده اند

همیشه سیر تکامل نصیب گل هایی است ...

از بس بفلک فغان رسیده است مرا

بر لب ز غم تو جان رسیده است مرا ...

... ثروت من بود این خلقان از آن

اینهمه بر سر زدم کردم فغان

در ره ما گمرهان بی نوا ...

... به خون دل چو من می ریختم در جام میخواران

فغان زآن نرگس مستی که با من سرگرانی کرد

جوانی کردن ای دل شیوه جانانه بود اما ...

... پریی را که به صد آینه افسون نشدی

دل دیوانه به فریاد و فغان بازآورد

آزمودم ملکوتی ملک رحمت را ...

... که این زال سترون دیگر آبستن نخواهد شد

امید زندگی در سینه ها کشتن فغان دارد

امین باشی که هرگز مرگ بی شیون نخواهد شد ...

... پند از این گوش پذیرفتم از آن در کردم

بعد از این گوش فلک نشنود افغان کسی

که من این گوش ز فریاد و فغان کر کردم

ای بسا شب به امیدی که زنی حلقه به در ...

... اما پری به دیدن دیوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش

ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی ...

... به جادو پنجگی راه عراقی میزد و راکی

کجا رفتند آن یاران که دیگر با فغان من

سری بیرون نمی آید نه از خاکی نه از لاکی ...

... اسیر گریه بی اختیار خویشتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست ...

به گوش هم نفسان آتشین سرودم من

فغان مرغ شبم یا نوای عودم من

مرا ز چشم قبول آسمان نمی افکند ...

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم ...

... لاله بزم آرای گلچین گشت و گل دمساز خار

زین گلستان بهره بلبل فغانی بیش نیست

می کند هر قطره اشکی ز داغی داستان ...

... بینم بلا ز نرگس بیماری

دارم فغان ز غنچه خاموشی

دردا که نیست ز آن بت نوشین لب ...

... از من بگو بدان مه خرگاهی

آه و فغان من به فلک بر شد

سنگین دلت نیافته آگاهی

با آهنین دل تو چه داند کرد

آه شب و فغان سحرگاهی

ای هم نشین بیهوده گو تا چند ...

سراینده ای پیش داننده ای

فغان کرد از جور خونخواره دزد

که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ...

جانم به فغان چو مرغ شب می آید

وز داغ تو با ناله به لب می آید ...