یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم ...

... لاله بزم آرای گلچین گشت و گل دمساز خار

زین گلستان بهره بلبل فغانی بیش نیست

می کند هر قطره اشکی ز داغی داستان ...

... بینم بلا ز نرگس بیماری

دارم فغان ز غنچه خاموشی

دردا که نیست ز آن بت نوشین لب ...

... از من بگو بدان مه خرگاهی

آه و فغان من به فلک بر شد

سنگین دلت نیافته آگاهی

با آهنین دل تو چه داند کرد

آه شب و فغان سحرگاهی

ای هم نشین بیهوده گو تا چند ...

سراینده ای پیش داننده ای

فغان کرد از جور خونخواره دزد

که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ...

جانم به فغان چو مرغ شب می آید

وز داغ تو با ناله به لب می آید ...

... ز داغ و درد جدایی کجا خبر داری

تو را که دل به فغان جرس نمی سوزد

ز بس که داغ تو دارم چو لاله بر دل تنگ ...

فغان که آتش کین آشیان ما را سوخت

به غیر ناله نخیزد نوایی از دهنی ...

سراینده ای پیش داننده ای

فغان کرد از جور خونخواره دزد

که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ...

بشب نخفته چشم کس ز ناله زارم

که تا سحر چو مرغ شب فغان بود کارم

ستاره در حیرت ز چشم بیدارم ...

... عتاب تو بشنیدم

فغان من نشنیدی

نگارا ...

... چون ببینم رخ گل

برآرم فغان همچو بلبل

که یارب دمی در کنارم ...

... مطرب به شهناز شوری عیان کن آهنگ آذربایجان کن

بر خاک تبریز اشکی فرو ریز از فتنه گردون فغان کن

برگو که عشقت آذر به جان ها زد ...

... تنها ماندم تنها رفتی

چو کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم چنان که دانی ...

... اشک آتشین ریزد

چو کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم

نه حریفی تا با او غم دل گویم ...

... از محفل ما چون دل ما سوی کجا رفتی تنها ماندم تنها رفتی

به کجایی غمگسار من فغان زار من بشنو و بازآ بازآ

از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو و بازآ بازآ سوی رهی ...

... چون تار مویت شکستی دلم را

فغان کز محبت نداری نصیبی

سراپا فریبی ...

... به گوش تو ناآشنایم من

از فغانم اثر میگریزد

وز شب من سحر میگریزد ...

... که در آتش از داغ و دردم من

از فغانم اثر میگریزد

وز شب من سحر میگریزد

دیدم مرغی در طرف چمن نالد همچو من

هر دم کند به شورانگیزی فغان حسرت خیزی

چو عاشقان در گلشن باشد نغمه زن ...