... بر آتشی که ز آسیب او گریزد شیر

فغان ز سستی طالع که از پی رفتار

عصا به دست پر مرغ می دهد از تیر ...

... از غرور طبع باشد گر سخن کم می کنم

هست خاموشی فغان گوش استغنای من

در میان هردو دستم پرورد همچون صدف ...

... که رشته می شود از خوردن گره کوتاه

فغان که پیکرم از آفتاب حادثه سوخت

به وادیی که درو نیست سایه جز در چاه ...

... نمایدم به نظر شکل جاده بسم الله

فغان که پیکرم از ضعف همچو سایه شده ست

به خاک تیره برابر درین زمین سیاه ...

... بخت خوش ممنون خویشم کرده از تیرآوری

بیضه ی فولاد آید در فغان همچون جرس

ای بت محمل نشین چون عمر هرجا بگذری ...

... به زیر پر چو کشد سر ز شوق گل بلبل

ز بال خویش برآرد فغان چو موسیقار

رطوبتی ست هوا را ز فیض ابر مطیر ...

... جهان چو یوسف ما را طلب کند خیزد

فغان و ناله ز صد چاه همچو موسیقار

منم که مایه دهد چشم من به دریابار ...

... که چون ستاره بود داغ در تنم سیار

فغان من همه از دست بخت ناساز است

خروش سیل بود از زمین ناهموار ...

از فغان من سودازده در فریاد است

آسمان همچو سبویی که به راه باد است ...

... بود کاسه ی چینی از خوش صدایی

فغان می کند خنده ی کبک در کوه

تماشاست چون مست شد روستایی ...

... ازین چه سود که شد کوچه بند ناف غزال

به جرم این که چو مستان به شب فغان می کرد

کشید شحنه ی عدلش ز پشت کوس دوال ...

... ز دیگری چه کنم شکوه بی سبب که بود

فغان من همه از دست خویش چون هاون

دلم چو لاله سیه می شود ز دلگیری ...

... چو سایه در کمین ز انداز صیاد

کشیده قمری از شوقش فغان را

نهاده بر سر او خانمان را ...

... شکفته خاطرش همچون گل صبح

ز شادی در فغان چون بلبل صبح

سرش خوش همچو جام باده نوشان ...

... به آهنگی که چون برلب کشد صف

فغان برخیزد از هر گوش چون دف

به آن آهی که از دل های بی تاب ...

... به من زندان بود این باغ دلگیر

فغان بلبلان آواز زنجیر

نفس در سینه ام دایم ز تنگی ...

... سپر انداخت پیش او ز سرگین

فغان کز اقتضای دوربینی

پریشانی نرفت از زلف معنی ...

... زد سر خر سر ز گریبان من

رفتم ازین غصه برآرم فغان

بانگ خرم گشت بلند از دهان ...

ای بلبل خوش نغمه مکان تو کجاست

آتشکده ی آه و فغان تو کجاست

تا چند درین چمن سراغ تو کنیم ...

دارم ز غم تو صد فغان اندر دل

باری چو زمین و آسمان اندر دل ...

آسوده نه ایم یک زمان از رفتن

اما نکنیم آه و فغان از رفتن

از سیر و سفر چه غم سبکروحان را ...

فغان کز پوچ مغزی چون جرس در وادی امکان

سرآمد عمر در فریاد بی فریادرس مارا

فغان که هم چو قلم نیست از نگون بختی

به غیر روسیـهی حاصل از سجود مرا

بود ز وضع جهان های های گریه ی من

ز سنگ لاخ فغان ساز می کند سیل آب

فغان که کوهکن ساده دل نمی داند

که راه در دل خوبان به زور نتوان یافت

دلم زگریه مستانه هم صفا نگرفت

فغان که آب شد آیینه و جلا نگرفت