... تقاضا بر تقاضا می رسد زان سوی دل هر دم

زمانی نیستم خالی فغان زین شوق کارافزا

اگر نالم ز حرمان رخ مگردان حسبة لله ...

... همه سرمایه اقرار و ایمان بود رخسارت

فغان از خال هندویت که کافر کرد غازی را

گرسنه باز شاهنشاه و ما صیاد بی طالع ...

... با حکم قضا ساز که در دیر نظیری

مقبول فغان نیست نمازی که قضا نیست

... غیر شوری در سر مخمور نیست

بس نظیری زین فغان جان خراش

ناله دل نغمه طنبور نیست

... چون بگذرد نظیری خونین کفن به حشر

خلقی فغان کنند که این دادخواه کیست

... طاقت جور و جفا نیست تنگ حوصله را

گریه چون زور کند دل به فغان می آید

این که با طبع شبابست نظیری چه عجب ...

شب فغان را به در خلوت او باری بود

ناله برچید اگر در دلش آزاری بود ...

... رویش از قبله میخانه نگردد هرگز

چشم مستش ز فغان و شغبم بیش غنود

خفته بیدار به افسانه نگردد هرگز ...

... ما را که فال عیش قدوم تو مطلب است

خوش تر بود ز نغمه بلبل فغان زاغ

مغز از بخور مجمر زلفت معطر است ...

... ز شرم هرزه دوی سرو در سراغ شدم

فغان و شیون مرغان چنان ملولم کرد

که جیب و دامن خالی برون ز باغ شدم ...

... جای شیون دود آهم از دهان سر می زند

بس که از سوز درون بر لب فغان می سوزدم

خواستم شمعی که از وی خانه ام روشن شود ...

... من و آهوی صحرایی که دایم می رمید از من

نظیری بس ازین آه و فغان دل خراش آخر

به مردم تا به کی آزار دل خواهد رسید از من

... نداری بخت بر گردون نظیری

فغان آسمان گرد از که داری

... بس تنک حوصله ام دست و دلی می خواهم

که بگیرم به فغان دامن فریادرسی

محملی نگذرد از بادیه ما ورنه ...

... از پرده برآورد صد آهنگ بشارت

کوسی که به آهنگ نمی کرد فغان را

از عدل تو در چشم بتان خانه نشین شد ...

... شنقار قوی حمله خونخوار تو دارد

در بیشه به فریاد و فغان ببر بیان را

از ضربت سرپنجه شاهین تو ترسد ...

... خود به گلخن دوزخ بهشت ماوی را

فغان که گشت در احیای خلق افسرده

دمی که مایه اعجاز بود عیسی را ...

... فروختند به غربت دیار و مأوی را

شها فغان ز زمانی که اهل دانش او

ز فهم شعر ندانند غیر آری را ...

... صبا ز عارضه ات شمه ای به بستان گفت

چو کرد نامیه گوش از چمن فغان برخاست

بدیده نرگست از تن کشید بیماری ...

... که صبح دامن پر زر ز آستان برخاست

فغان ز خلق برآمد که خان خانانست

پی تصدق صحت درم فشان برخاست ...

... ز بس که آب ز دریا به جهد برمی داشت

ز ساکنان وی از جهد او فغان برخاست

ز زیر آب گهر آن قدر برآوردند ...

... تا زد نوا مغنی عدل تو بر سریر

در بزم تو نخواهد چنگ از فغان نشست

سنجیدت آنکه با جد و آبا جزین نگفت ...

... گوش زهگیر نجنبد که نه نالان گردد

همه ناوک شودش ناله چو آید به فغان

همه پیکان شودش اشک چو گریان گردد ...

... ز خلق کشته روان بود خون به رنگ عصیر

کشید قلعه مالی گر از نهیب فغان

که چیست جنگ و عداوت به این ضعیف صغیر ...

... چو بخت بد کند از خانه دور صاحب را

ز پی به نوحه کشد سگ فغان و مرغ صفیر

پس از همه غرض و خواست یافتند امان ...