چو غنچه نیست نهان از کسی دفینهٔ ما

کف گشاده بود همچو گل خزینهٔ ما

به هرکجا که به سنگی رسید، همچون موج

بغل گشاده دود سویش آبگینهٔ ما

شدیم خاک و فلک را چو شیشهٔ ساعت

برون نمی‌رود از دل غبار کینهٔ ما

چهار موجه بود یک رباعی مشهور

که بحر یاد گرفته‌ست از سفینهٔ ما!

ز بس نرفت برون هرکه جا گرفت در او

بود چو صفحهٔ تصویر، لوح سینهٔ ما

چون این در آینه صورت‌پذیر نیست سلیم

زمانه کیست که پیدا کند قرینهٔ ما؟