نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید
از او چو غنچه دل مستمند می‌روید
چنان ز عشق به دل داغ سوختن بردم
که بعد مرگ ز خاکم سپند می‌روید
ز آرزوی سر زلف او من آن صیدم
که هرکجا که نهم پا، کمند می‌روید
نصیب من دم آبی نشد ز همت من
چو سبزه‌ای که ز جای بلند می‌روید
به هر چمن که گشاید سلیم زخم نهان
ز شاخ، غنچهٔ او هرزه‌خند می‌روید
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف نهالی می‌پردازد که به دلیل عشق و آرزوهایش، به رشد و شکوفایی می‌رسد. او خود را مانند گیاهی می‌بیند که از داغ عشق سوخته و بعد از مرگ نیز ادامه حیات خواهد داشت. همچنین، شاعر از دست نیافتن به آرزوهایش و کم بودن شانش مانند سبزه‌ای که از بلندی می‌روید، سخن می‌گوید. در نهایت، او به این نکته اشاره می‌کند که حتی در برابر زخم‌های پنهانش، از عشق و زیبایی محبوبش شاداب و خندان است.
هوش مصنوعی: درخت تنومندی که مانند نی به خاطر غم و مشکلات در بند است، از آن درخت، گل‌های زیبا و دل‌نشینی که نشانگر دل‌های نیازمند و دردمند هستند، می‌روید.
هوش مصنوعی: از شدت عشق، دلم سوخت و به گونه‌ای عمیق جریحه‌دار شد که حتی پس از مرگم نیز از خاک من گیاهی با عطر و بویی خوش رشد خواهد کرد.
هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوی موهای او مانند صیدی هستم که هرجا بروم، دام یا کمند عشق او به دنبالم می‌آید.
هوش مصنوعی: من هیچ بهره‌ای از تلاش‌هایم نبردم، مانند سبزه‌ای که از ارتفاع زیاد روئیده و به آب دسترسی ندارد.
هوش مصنوعی: هر جا که سلیم به زخم پنهان خود اشاره می‌کند، غنچه‌ی وجود او بدون دلیل می‌خندد، انگار که در آنجا نوعی شادی یا خوشحالی بی‌مورد وجود دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
تو را که از لب چون پسته قند می‌روید
نمک ز داغ من دردمند می‌روید
ز آب دیده مجنون برای دفع گزند
هنوز در ره لیلی سپند می‌روید
ز بار منت نشو و نما گریزان است
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.