بخلق عالمی ای اهل عشق ناز کنید

رسید یار ز ره ساز عیش ساز کنید

به طاق ابروی محرابیش نماز کنید

معاشران گره از زلف یار باز کنید

در این مقام که یاران مهربان جمعند

همه بعشق علی شاه انس و جان جمعند

جدائی افتدشان گر ز تن بجان جمعند

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

قدح کشان که بعشرت مقیم این کویند

اسیر طره آن یار عنبرین مویند

درون پرده بر از و نیاز با اویند

رباب و چنگ به بانگ بلند میگویند

غلام دولت آنم که اوست بنده بعشق

دل از مصاحب غیردوست کنده بعشق

چو شمع سوزد و در گریه‌است و خنده بعشق

هر آنکسی که در این حلقه نیست زنده بعشق

خبر شوید که در عشق کار دشوار است

عتاب و ناز و تکبر همیشه از یار است

نیاز و عجز و تضرع ز عاشق زار است

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است

همای اوج سعادت به هر هوا نپرد

فریب کس نخورد شید هر دغا نخرد

غم نهفته به جز بر در خدا نبرد

به جان دوست که غم پرده شما ندرد

بزرگ مایه ایمان ثبات و تمکین است

مکن مصاحبت آن را که اهل تلوین است

که آن مخرب اخلاق و رهزن دین است

نخست موعظه پیر می‌فروش این است

مگر خبر شده زین جشن جان فزا حافظ

که نظم خویش فرستاده با صبا حافظ

صغیر یافت که دارد چه مدعا حافظ

اگر طلب کند انعامی از شما حافظ