گنجور

 
سعدی
سعدی » مواعظ » مثنویات »

شمارهٔ ۳۲

سپاس و شکر بی‌پایان خدا را

برین نعمت که نعمت نیست ما را

بسا مالا که بر مردم وبال است

مزید ظلم و تأکید ضلال است

مفاصل مُرتَخی و دست عاطل

به از سرپنجگی و زور باطل

من آن مورم که در پایم بمالند

نه زنبورم که از دستم بنالند

کجا خود شکر این نعمت گزارم

که زور مردم آزاری ندارم