|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جوانی اشاره می‌کند و به کسی که مغرور به جوانی خود است، هشدار می‌دهد که مانند لاله نباشد، زیرا روزگار او را به طور ناگهانی مثل جوانی به پیری سوق می‌دهد. او می‌گوید اگرچه ممکن است امید به جوانی داشته باشی، اما زمان به سرعت می‌گذرد و به ناامیدی می‌انجامد. شاعر به موی سپید خود اشاره می‌کند و از اینکه دیگر مویی در سر ندارد، از پیری افسوس می‌خورد. به طور کلی، این شعر به ناپایداری جوانی و گذر زمان می‌پردازد.
هوش مصنوعی: به گونه‌ای مانند لاله زندگی نکن که تنها به زیبایی ظاهری خود می‌بالد، زیرا روزگار می‌تواند مانند طوفانی، تو را با خود به این سو و آن سو ببرد.
هوش مصنوعی: اگر به جوانی و نشاط خود امید داری، نگران نشو؛ زیرا دنیا ممکن است تو را ناامید کند.
هوش مصنوعی: اگر بر اثر گذر زمان موی سفید بر سر مردم ظاهر شود، نشانه‌ای از پیری و گذشت ایام است.
هوش مصنوعی: درد و افسوس که هیچ مویی بر سرم باقی نمانده است که روزگار مرا به پیری رسانده و سفید کرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.