آن شنیدستم که در میدان «کورس»
بانوان چابک‌سواری می‌کنند
گرد میدان از سحر تا شامگاه
پویه، چون باد بهاری می‌کنند
تا فرا آید زمان امتحان
روز و شب ساعت‌شماری می‌کنند
تا جوایز قسمت آنان شود
یکه‌تازان، بی‌قراری می‌کنند
مردکی گفتا که زن‌ها بی‌ثمر
سوی میدان، رهسپاری می‌کنند
چون ز آداب سواری عاری‌اند
بهره خود، شرمساری می‌کنند
گفتمش بر دوش مردان سال‌هاست
کاین جماعت خرسواری می‌کنند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف بانوانی می‌پردازد که در میدان سواری مشغول به رقابت هستند. آنها از صبح تا شب با شوق و نشاط به سواری می‌پردازند و منتظر زمان اعلام جوایز هستند. مردی نظر منفی درباره توانایی و ارزش این زنان ابراز می‌کند و می‌گوید که آنها در سواری ناتوانند و موجب شرمساری خود می‌شوند. اما شاعر با اشاره به سواری مردان، بر ارزش و تلاش زنان تأکید کرده و نشان می‌دهد که همگان در این فعالیت‌ها کوشش می‌کنند.
هوش مصنوعی: شنیده‌ام که در میدان «کورس» زنان با مهارت و سرعت سوارکاری می‌کنند.
هوش مصنوعی: از صبح تا شب، مردم در گرداگرد میدان با نشاط و شادابی مانند باد بهاری حرکت می‌کنند.
هوش مصنوعی: روز و شب را می‌شمارند تا زمانی که امتحان فرا برسد.
هوش مصنوعی: تا زمانی که جوایز به آنها اختصاص یابد، هر یک از برندگان به شدت بی‌قرارند و در تلاش برای جلب توجه هستند.
هوش مصنوعی: مردی گفت که زنان بی‌نهایت به سمت میدان می‌روند و هیچ چیزی از آنها به دست نمی‌آید.
هوش مصنوعی: چون از اصول و فنون سواری بی‌خبرند، ناچار از ناتوانی خود شرمنده می‌شوند.
هوش مصنوعی: به او گفتم که سال‌هاست این گروه بر دوش مردان حاکم هستند و مشغول فریبکاری و تظاهر به شجاعت هستند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.