عیب‌جو دلدادگان را سرزنش‌ها می‌کند
وای اگر با او کند دل آنچه با ما می‌کند
با غم جان‌سوز می‌سازد دل مسکین من
مصلحت بین است و با دشمن مدارا می‌کند
عکس او در اشک من نقشی خیال‌انگیز داشت
ماه سیمین جلوه‌ها در موج دریا می‌کند
از طربناکی به رقص آید سحرگه چون نسیم
هرکه چون گل خواب در آغوش صحرا می‌کند
خاک پاک آن تهیدستم که چون ابر بهار
بر سر عالم فشاند هرچه پیدا می‌کند
دیده آزادمردان سوی دنیای دل است
سفله باشد آنکه روی دل به دنیا می‌کند
عشق و مستی را از این عالم بدان عالم بریم
درنماند هرکه امشب فکر فردا می‌کند
همچنان طفلی که در وحشت‌سرایی مانده است
دل درون سینه‌ام بی‌طاقتی‌ها می‌کند
هرکه تاب منت گردون ندارد چون رهی
دولت جاوید را از خود تمنا می‌کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عیب‌جویی و سرزنش‌های دیگران نسبت به عاشقان اشاره می‌کند و می‌گوید اگر کسی دلش با دل او یکسان باشد، چه بر او خواهد گذشت. او از غم‌های عمیق خود صحبت می‌کند و از مصلحت‌اندیشی و مدارا با دشمنان می‌گوید. تصویر محبوبش در اشک‌هایش نقش می‌بندد و لذت و رقص زندگی را به تصویر می‌کشد. شاعر به خاک پاک و ساده‌زیستی اشاره می‌کند و می‌گوید دل آزادمردان به دنیا وابسته نیست. او عشق و مستی را مطرح می‌کند و بر این باور است که هر که به فکر فردا باشد، در نهایت چیزی از دست خواهد داد. در نهایت، شاعر به ناامیدی و بی‌تابی دلش اشاره می‌کند و می‌گوید که آنکه طاقت تلخی‌های زندگی را ندارد، به دنبال خوشبختی واقعی خواهد بود.
هوش مصنوعی: آن کسی که به عاشقان عیب‌جویی می‌کند و آنها را زیر سؤال می‌برد، وای بر او اگر قلبش همانند دل ما با او رفتار کند.
هوش مصنوعی: دل من با وجود غم و درد جان‌سوزی که دارد، سعی می‌کند به طور عاقلانه و با تدبیر عمل کند. حتی با کسانی که دشمنش هستند نیز با مدارا و صبر رفتار می‌کند.
هوش مصنوعی: تصویر او در اشک‌های من تصویری زیبا و دل‌انگیز داشت؛ مانند ماه نقره‌ای که در امواج دریا جلوه‌گر می‌شود.
هوش مصنوعی: در صبحگاهان، وقتی نسیم ملایمی می‌وزد، هر کسی که مانند گلی در آغوش دشت خوابیده باشد، از شادی و خوشحالی به رقص در می‌آید.
هوش مصنوعی: خاک پاک از آن انسان نیازمندم که مانند ابر بهاری، هر آنچه را که می‌بیند بر سر جهان می‌باراند.
هوش مصنوعی: چشم آزادگان به عشق و خواسته‌های دل است، اما کسی که به ظاهر دنیا توجه می‌کند و دل را به آن می‌سپرد، در حقیقت فرودست و بی‌مقدار است.
هوش مصنوعی: عشق و سرمستی را از این دنیا به دنیای دیگری ببریم، چون کسی که امشب به فکر فردا باشد، دیگر جایی در این حال ندارد.
هوش مصنوعی: دل من مانند یک کودک ترسان در جایی سردرگم است و بی‌قراری و ناآرامی‌هایش را نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: هر کسی که توانایی تحمل سختی‌های زندگی را ندارد، نمی‌تواند به آرزوی رسیدن به خوشبختی ابدی نزدیک شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
از رضی الملک الحق شرمساری حاصلست
بس که اندر حقّ من لطف و کرم‌ها می‌کند
لیک تا فصل خزان آغاز دم سردی نهاد
گوییا کآن دم سرایت با تن ما می‌کند
در خوی خجلت غرق گردد سراپایم همی
[...]
آفتابی از شکاف ابر ایما می‌کند
عاشقان را در هوا چون ذره رسوا می‌کند
باز در زیر نقاب فستقی رخسار گل
می‌نماید بلبلان را مست و شیدا می‌کند
لعل او با من به لطف و خنده می‌گوید سخن
[...]
دلبر سرمست ما عزمی به دریا می‌کند
منع نتوان کردنش چون میل مأوا می‌کند
چشم ما پر آب کرده خوش نشسته در نظر
این عنایت بین که او با دیدهٔ ما می‌کند
آفتاب حسن او هرجا که بنماید جمال
[...]
صانع بی‌چون که این عالم هویدا می‌کند
این همه قدرت ز صنع خویش پیدا می‌کند
چون درست مهر پنهان می‌کند
دامن گردون پر از لؤلؤ لالا می‌کند
در شب تاریک بهر روشنایی در سپهر
[...]
گوهر اشکم که راز دل هویدا می‌کند
ز آن نشد پنهان که بازش دیده پیدا می‌کند
اشک اگر بی‌وجه ریزد آبروی ما رواست
چون به رو می‌آید آخر آنچه با ما می‌کند
نافه گر برد از خطت عطری به صد خون جگر
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.