امیر گِنِهْ: که، دارمه هوایِ ته زِلْفْ
مِنْ مَجنونْ صفتْ مِجِمْ برایِ ته زِلْفْ
اونُ سرخه گِلِ غنچهْ سزایِ ته زِلْفْ
بَکُوشْتِهْ مِرِهْ جُور و جفای ته زِلْفْ
تا بَکِتْ به مه دِلْ حلقه‌های ته زِلْفْ
جانْ دارمه یکی کمّه فدایِ ته زَلْفْ
دلْ گیرمه خُتَنْ تا به خِتٰایِ تِهْ زِلْفْ
عالِمْ سَرْ به سَرْ نِصْفِهْ بهایِ ته زِلْفْ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
امیر می‌گوید: که، هوس زلف تو را دارم / مجنون‌آسا در جستجو و تکاپوی زلف توام
آن غنچه‌ی گُل‌گون، شایسته‌ی زلف توست / جور و جفای زلف تو مرا کشته است
تا دل من گرفتار چنبره‌ی زلف تو شد / جانی دارم و آن را فدای زلف تو می‌کنم
ختن تا به ختای زلف تو را به دل قرار می‌دهم / سراسر جهان برابر نیمه‌ی بهای زلف تو است
هوش مصنوعی: امیر گنه، دلم برای یارم تنگ است، زیرا او همانند مجنون به من عشق ورزیده است.
هوش مصنوعی: در این بیت اشاره به زیبایی و جذابیت خاصی شده که در دل طبیعت و چهرهٔ شخصی نهفته است. گِلِ غنچه به زیبایی و لطافت آن اشاره دارد و ته زِلْف هم نمادی از جذابیت و کمال در ظاهر است. در واقع، شاعر با زبانی شاعرانه از دلبستگی و شگفتی‌های عشق و زیبایی سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: تا زمانی که به مه مانند تو عشق بورزم، حلقه‌های موهایت در جانم می‌چرخند و من یکی از آنها را فدای زیبایی تو می‌کنم.
هوش مصنوعی: دل من به عشق تو آکنده است، مانند حُسن تو که در چهره‌ات هویداست، گویی نیمه بهای تو را در زلف خود به دوش می‌کشی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.