امیر گِنِهْ: مه مونگ وُ خورْ گوهِر صافْ
اَلِفْ قَدْ به ته وٰا مِجِمْ مونِنْدِ کٰافْ
هر کسْ که تنه مِهر وَرْزهْ وُ زَنِهْ لٰافْ
وی حَمْزه آسٰاشه سَرگِردوُنْ مِجِهْ قافْ
دوستِ قدْ الِفه، بِرفه مُونند کافْ
گِلْ از خجالتْ بِهِشتْ بِوئِهْ خُوشهْ لٰافْ
ته بُوره خِتا بَوِرْدِهْ وا، مشکِ صافْ
آهو بَخِرْدِهْ مِشْکْ‌رِهْ، بَریتِهْ شِهْ لٰافْ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
امیر می‌گوید:ای گوهر پاک، ماه‌رو و خورآسای من! / با قد کشیده برای تو خمیده شدم (خمیده می‌گذرانم)
هر کس که در مهرورزی تو، لاف زند (هر کس که مهر تو می‌ورزد، لاف می‌زند) / مانند حمزه در کوه قاف سرگردان گذران خواهد کرد
بالای دوست کشیده و ابرویش مانند کاف (کمانی) است / گل در برابرش از شرمساری، از لاف زدن گذشته (صرف نظر کرده) است
باد، بوی تو را چون مشک ناب به ختا برد / آهو آن مشک را خورد و به ناف خود ریخت (انباشت)
هوش مصنوعی: در دل شب، نور ماه و ستاره‌ها با زیبایی خاصی می‌تابند و به نوعی حالتی خاص و روحانی ایجاد می‌کنند که انسان را به تفکر و تامل وا می‌دارد.
هوش مصنوعی: هر کسی که محبت را درک کند و با ایمان واقعی زندگی کند، با آرامش و خلوص قلبی به زندگی خود ادامه می‌دهد و از چالش‌ها و سختی‌ها به عنوان بخشی از تجربه زندگی یاد می‌کند.
هوش مصنوعی: دوستان قدیمی مانند کاف گِل می‌مانند که از خجالت به بهشت می‌روند؛ یعنی رابطه‌ای عمیق و پر از احساس دارند.
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد در این متن به شیوه‌ای شاعرانه از زیبایی و لطافت طبیعت صحبت شده است. در اینجا به نظر می‌رسد که اشاره به جاذبه‌های طبیعی و عطر خوشی دارد که از موجودات دلپذیر مانند آهو و مشکی که از آنها به‌دست می‌آید، گرفته می‌شود. کلیدواژه‌هایی همچون "صاف" و "بخردن" به زیبایی و پاکیزگی اشاره دارد و می‌تواند نمادی از زندگی محبوب و دلپذیر باشد. به‌طور کلی، این متن زبان شاعرانه‌ای دارد که به زیبایی‌های طبیعت و زندگی اشاره می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.