دوستْ ره دیمه حَمّوم بَزه خنهْ آینْ
زلفْره دیمه که شه تکْ هائیته دارن
روجایِ شوآهنگْ که شه جا دیارن
اونها همه ته کوشْ ره دستْ هائیتْ دارن
مویِ سَرْ به ته چاه هارُوته تا بنْ
کافوری شَمعْ، وایِ ویهارْ، هاخنْ هٰاخنْ
مه دل راه دونشْ، خرد بَییِه پا بَنْ
پنج شصتْ‌ره بئیرْ، بیست و یک بونه، هاچنْ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
دوست را دیدم که پس از گرمابه رفتن به خانه می‌آمد / زلفش را دیدم که در دهان گرفته بود
ستارگان شباهنگ که در جای خود نمایانند / آنها همه کفش تو را بر سر و دست نگاه می‌دارند
موی سر تو از چاه هاروت (زنخدان) تا پائین را فرا گرفته / باد بهار و شمع کافوری آن را می‌لرزاند
دل من پای‌بند دانش و خرد شد / از پنج، شصت را بردار و یک می‌شود برچین (بساط را جمع کن)
هوش مصنوعی: دوست، در مسیری می‌روم که عطر خوش حمام را می‌خورد و در آینه، زلف‌هایش را می‌نگرد؛ مانند اینکه یک شاهزاده با زیبایی‌هایش تکیه بر تخت داشته باشد.
هوش مصنوعی: شهود و نشانه‌های روشنایی که در آنجا وجود دارد، همه آنها دست‌های شما را در بر می‌گیرند.
هوش مصنوعی: موی سر تا انتهای چاه، بویی مانند کافور دارد و شمعی از آن روشن است. این صحنه، به زیبایی و همزمانی عواطف اشاره دارد.
هوش مصنوعی: ماه دل نشان‌دهندهٔ عشق و محبت است. خرد و عقل به سمت راز و مکاشفه می‌رود و به نوعی زندگی را با تفکر می‌بیند. اینجا به تعداد بیست و یک بار اشاره می‌شود که ممکن است به تجربه‌های مختلف زندگی اشاره داشته باشد. در نهایت، یک حس کنجکاوی و جست‌وجو در درون آدمی وجود دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.