اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۲۴
ای دیده به عیب خویش نابینایی
چون است به عیب دیگران بینایی
گر عیبهٔ عیب خویش را بگشایی
حقّا که نه خود را و نه کس را شایی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که انسان‌ها معمولاً در تشخیص عیوب خود نابینا هستند، اما نسبت به عیوب دیگران بینا هستند. شاعر با تأکید بر این نکته می‌گوید اگر کسی عیب خود را بشناسد و به آن توجه کند، در واقع نه خودش و نه دیگران را به درستی نمی‌شناسد. در نتیجه، او به خودشناسی و پذیرش عیوب خویش دعوت می‌کند.
هوش مصنوعی: ای چشمی که به عیب خود ناپیدایی، چطور امکان دارد که به عیب دیگران بینا باشی؟
هوش مصنوعی: اگر معایب خود را آشکار کنی، حقیقتاً نه فقط خودت بلکه هیچ‌کس دیگری هم ارزش و موقعیت ندارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای روی تو چشم حسن را بینایی
یغماست مرا قبله گر از یغمائی
خندان گل سرخی و بت گویائی
زینست که از بتان تو بی همتائی
پاکی و منزهی و بی همتایی
کس را نرسد ملک بدین زیبایی
خلقان همه خفته‌اند و درها بسته
یا رب تو در لطف بما بگشایی
ای دوست تر، از دو دیده و بینایی
ای آنکه ز پیش چشم ناپیدایی
آن روز که آمدی مرا دربایی
گر تا به قیامت تو غذانی (؟) نایی
در چشم منی روی بمن ننمائی
واندر دلمی هیچ بمن نگرائی
ای جان و دل و دیده و ای بینائی
چون از دل و دیده در کنارم نائی
گر می دو هزار رطل بر پیمایی
تا می نخوری نباشدت شیدایی
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.