اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۴۴
یا رب تو به فضل خویش موزونم کن
وز دست فضول خویش بیرونم کن
لطف تو به هیچ بخششی کم نشود
چون بیم کمیت نیست افزونم کن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند می‌خواهد که با رحمت و لطف خود او را متعادل و بهتری تحت تأثیر قرار دهد و از اشتباهات و گناهان خود دور کند. او تأکید می‌کند که لطف الهی هیچ‌گاه کم نخواهد شد و از خدا می‌خواهد که بر نعمت‌هایش بیفزاید.
هوش مصنوعی: ای پروردگار، مرا با لطف و فضل خود به مسیر درست هدایت کن و از گرفتاری‌های بیهوده و حواس‌پرتی‌ها نجاتم بده.
هوش مصنوعی: لطف و محبت تو هرگز نباید کاهش پیدا کند، زیرا من از اینکه کمبودی احساس کنم نگران نیستم و فقط می‌خواهم بر نعمت‌هایم افزوده شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.