اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۲۴۸ - الخوف
رخسار به خون دیده باید شستن
کانجا گل بی خار نخواهد رستن
با نیک و بد زمانه می باید ساخت
تا خود به چه زاید این شب آبستن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر می‌گوید انسان باید با سختی‌ها و مشکلات زندگی کنار بیاید و آنها را تحمل کند. برای رسیدن به خوشبختی و زیبایی، باید از ناگواری‌ها عبور کرد، چرا که در محیطی که بدون چالش باشد، پیشرفت و شکوفایی نخواهد بود. بنابراین، باید به زندگی قبول کرد و منتظر نتایج مثبت ماند.
هوش مصنوعی: برای اینکه زیبایی و طراوت به دست آید، نباید از رنج و سختی ترسید. در حقیقت، در جایی که تلاش و زحمت نباشد، گل‌های زیبا نمی‌توانند برویند.
هوش مصنوعی: باید با خوبی‌ها و بدی‌های زندگی سازگار باشیم تا ببینیم در این دوران پرچالش چه چیزی به بار خواهد آمد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
سودت نکند به خانه در بنشستن
دامنت به دامنم بباید بستن
کان روز که دست ما به دامان تواست
ما را نتوان ز دامنت بگسستن
از چنگ قضا همی چو نتوان جستن
با چرخ چه معنی است جدل پیوستن
چه سود کند جز که همه دل بستن
تا روز چه زاید این شب آبستن
سودت نکند بخانه در بنشستن
دامنت بدامنم بباید بستن
دانی تو که مرگ چیست از تن رستن
یعنی قفس بلبل جان بشکستن
برخاستن از دو کون و خوش بنشستن
از خویش بریدن و بدو پیوستن
شاید پس کار خویشتن بنشستن
لیکن نتوان زبان مردم بستن
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.