اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۲۳
در حضرت تو صدق و نیاز آوردم
وز درد تو قصّهٔ دراز آوردم
نقدی که به من سپرده بودی به اَلَست
قلب و دغل و شکسته باز آوردم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از صمیمیت و نیاز خود به خداوند سخن می‌گوید و اظهار می‌کند که درد و داستان‌های طولانی خود را به او ارائه کرده است. همچنین اشاره می‌کند که آنچه خداوند به او داده بود، یعنی قلب و احساساتش، را به حالت ناتوانی و شکست برگردانده است.
هوش مصنوعی: در پیشگاه تو با صداقت و تواضع آمده‌ام و از درد و رنجی که دارم ماجرایی طولانی را برایت بازگو کرده‌ام.
هوش مصنوعی: آن چیزی که به من سپرده بودی، یعنی عهد و قولی که در عالم ذر گرفته بودیم، حالا با قلبی پراز درد و دغل به تو باز می‌گردانم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.