چو گرد در رهت افتاده‌ام که برخیزم

به دامن تو ازین رهگذر در آویزم

نظر به قد تو دارم که فتنه از بالاست

چو لاف عشق زدم از بلا نپرهیزم

من و شمایل شیرین و شورش فرهاد

که کوه هجر نماید شُکوه پرویزم

گل وفا دمد و خار محنت آرد بار

به هر زمین که من از آب چشم خود ریزم

تنم برهنه چو تیغ و زبان پر از گفتار

دل چو سنگ تو داده است آهن تیزم

تو پادشاهی و بند تو عین آزادی‌ست

منت که بندهٔ خاصم ز بند نگریزم

شده است چون لب ودندان تو ز لعل و گوهر

سخن به صنعت ترصیع گوهر آمیزم

اگر برد چو صبا ناصر از وصال تو بوی

هزار معنی رنگین چو گل بر انگیزم