قبا کشیده به بر قامت بلند تو را
شکر گرفته در آغوش نوشخند تو را
هلال تا به رکاب تو سر نهد چون نعل
هزار بار ببوسد سم سمند تو را
دلم شکسته و عمریست آرزو دارد
هوای سنبل زلف شکسته بند تو را
به حال خسته خود این همه تغافل چیست
فراق زیر و زبر کرده دردمند تو را
چو سیدا نبود ساده لوح در ره عشق
نشان لطف گمان کرده زهرخند تو را
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر در وصف عشق و زیبایی معشوق سروده شده است. شاعر از زیبایی قامت بلند معشوق و آغوش دلنشین او صحبت می‌کند و به طور استعاری به چگونگی عشق و وابستگی دلش به او اشاره می‌کند. او احساسات شکسته و yearning (آرزو) خود را برای زلف‌های معشوق ابراز کرده و به رنجی که در نتیجه جدایی تجربه کرده، اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر نقدی بر سادگی و خامی در عشق می‌زند و می‌گوید که محبت و عشق واقعی نباید با فریب یا زهرخند همراه باشد.
هوش مصنوعی: لباسی زیبا به تن کرده‌ام و قامت بلند تو را در آغوش لبخند شیرینت می‌ستایم.
هوش مصنوعی: هلال برای آنکه به تو احترام بگذارد، با سر خود مانند نعل، هزار بار پایت را خواهد بوسید.
هوش مصنوعی: دل من پریشان و غمگین است و مدت‌هاست که آرزو دارم با عطر و زیبایی زلف‌های تو آرامش پیدا کنم.
هوش مصنوعی: چرا به حال خسته خود توجه نمی‌کنی؟ جدایی به شدت وضعیت تو را دگرگون کرده و درد تو را افزایش داده است.
هوش مصنوعی: زمانی که کسی در عشق و محبت با سادگی و بی‌پیش زمینه قدم برمی‌دارد، ممکن است به اشتباه از محبت و لبخند تو تعبیر کند و آن را نشانه‌ای از لطف بداند، در حالی که در واقع ممکن است در پس آن صحنه‌ها چیز دیگری نهفته باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.